وضعیت زنان کارگر گواتمالا

مناسبات سرمایه داری جهانی بر استثمار بیشتر و افزایش سود سرمایه استوار است، و یکی از مهمترین مؤلفه های کسب سود بیشتر استفاده از کار ارزان کودکان و زنان است.
درجه استثمار در کشورهای مختلف بستگی به شرایط اقتصادی، سیاسی و موقعیت جنبش های کارگری و اجتماعی آن کشور دارد و در کشورهای عقب نگاهداشته شده میزان استثمار و فقر به درجات بیشتر از کشورهای اروپایی و یا آمریکا است. در این میان شرایط کار زنان و محیط کارشان – علاوه بر کار خانگی- بمراتب سخت تر از همتای کارگر مردشان است.
جمهوری گواتمالا که در آمریکای مرکزی قرار دارد یکی از فقیرترین و خطرناکترین کشورها برای زنان است. در این کشور کارگران زن هیچگونه حقی در مقابل استثمار بیرحمانه کارفرمایان ندارند و دولت که همیشه مدافع منافع کارفرما ست، در برابر این بی حقوقی سکوت اختیار میکند.
اوریلدا یانیس کارگری است که یک سال است بدون هیچ دلیلی بیکار شده. او در کارخانه پارچه بافی – ماکی لاس- کار میکرد، میگوید: در کارخانه ای که من کار میکردم ساعات کار بیمعنا بود، گاهی اوقات تمام شب تا طلوع خورشید کار میکردم. تمام کارگران زن بودند و شرایط سخت کار را تحمل میکردیم تا سرپناه فرزندانمان را بهر وسیله ای حفظ کنیم. اما یکسال پیش من همراه صدها کارگر دیگر بیکار و بی خانمان شدیم. بیشتر کارخانه های این کشور و کارخانه ما نیز هیچگاه مالیاتی به دولت پرداخت نکرده اند. بر طبق آمار انجمن کارخانه ها که – وس تکس- نام دارد، در حال حاضر ۱۸۴ کارخانه مشابه در کشور وجود دارد که ۶۶ عدد از آنها متعلق به کره جنوبی است و در کل ۷۰ هزار کارگر در این کارخانه ها مشغول بکارند که ۸۰ درصد آنان را زنان بسیار جوان تشکیل میدهند.
یاینس در طول سه سال کار مادر دو بچه بود و کارفرما هرگز به او اجازه شیر دادن به فرزندانش را نداد با وجود اینکه بر روی کاغذ بطور قانونی حق مادران در حین کار است.
شرایط کار بسیار سنگین بود و تنها انتقادی که از کارخانه میشد در مورد ساعات طولانی کار بود که آنهم بی نتیجه میماند. ساعات کار گاهی به ۱۴ ساعت بدون لحظه ای استراحت هم میرسید، ولی کارفرما باز هم رضایت نداشت و مرتب سرمان فریاد میکشید: تندتر، تندتر، وگرنه حقوقی در کار نیست. وقت نهار قفل در کارخانه با آژیر کارخانه باز میشد و موجی از کارگران خسته از کارخانه بطرف در خروجی هجوم میبرند تا در وقت نهارشان در زیر سایه و روی زمین بسرعت غذا بخورند و بعد وقت باقی مانده را با عجله به توالت بروند تا خود را برای شیفت طولانی بعدی آماده کنند.
بیشتر زنان جوان مجبور بودند که هر زمان که کارفرما بخواهد تست حاملگی بدهند تا در زمان لازم آنها را به بهانه ها مختلف اخراج کند، و بر طبق قانون کار کارفرما حق اخراج زنان حامله را ندارد. اما در مقابل قانون شکنی های کارفرما، قانون معنایی نداشت.

کارگران در ساعات کار طولانی حق رفتن به توالت را نداشتند و در تمام توالت ها قفل میشد. حق رفتن به توالت فقط یکبار صبح و یکبار بعد ازظهر بود.
در رابطه با این بی حقوقی، تلاش نماینده سندیکاها و کارگران فعال و مبارز هم بی نتیجه ماند و بسیاری از آنان دستگیر و یا بطور مرموزی ناپدید شدند.
هنگامی که کارخانه بسته شد او همراه پانصد تن از همکارانش بدون دریافت حقوق اخراج و به خیابان رانده شدند.
در گواتمالا هر ساله ۲۰ کارخانه بسته میشود و کارگران بیشتری شب را در خیابانها سپری میکنند.

پروانه وزیری – سی ژوئیه ۲۰۱۷
منبع: سایت
uniontounion.org