روند دوران گذارجنبش کارگری ایران به اعتلای انقلابی
در دوسال گذشته طبقه ی کارگرومزد بگیران ضد سرمایه ی ایران با تعرض به سرمایه در عرصه ی جامعه قدم به قدم از پلکان اعتلای انقلابی با لا می روند ومی رود که موجودیت خودرا بعنوان یک طبقه ی انقلابی در برابر سیستم پوسیده ی سرمایه داری درایران وجهان عملی کند. شیوه ویا نحوه ی حرکات مبارزات مزد بگیران ضد سرمایه در مقابل ترفندهای بورژوازی، نشاندهنده ی این است که شناخت وآگاهی طبقاتیشان برای واژگون کردن سیستم سرمایه داری بالاتررفته ومبارزات خودرا فراتراز مبارزات در محدوده ی کارخانه وموئسسه ی خود می بیند ودست اتحاد عمل همکاران کارخانه وموئسسات دیگر را به گرمی می فشارد. قبل از هرچیز لازم می دانم گذرا در مورد فعالیت عملی وسیاسی خارج از کشورنشینان سخنی بگویم.
داستان واقعی اکثرخارج کشورنشینان قشری چپ سنتی ویا به اصطلاح فعالین کارگری خارج از کشورچنین رقم خورده است، که درخود وبرای خود عمل کنند، درجا بزنند وبه گونه ای نا خواسته برخلاف حرکت وروند جنبش طبقه ی کارگرعمل کنند. با نگاهی به آمارهای اعتراضی وتعرض آمیز ضد سرمایه داری جنبش طبقه ی کارگر ایران، درمی یابیم که ازسویی جنبش اعتراضی وضد سرمایه داری طبقه ی کارگر ومزد بگیران ضد سرمایه چند قدم جلوترند ازبه اصطلاح فعالان کارگری که هم وغم خود را برایجاد سندیکا ویا اتحادیه های کارگری گذاشته اند،اعتراضات ضد سرمایه داری از جمله تظاهرات های خیابانی، مقاومت دربرابرنیروهای ارتجاع سرمایه داری وشکستن دروازه های توهم وخوش خیالی رفرمیست ها در می یابیم که جنبش کارگری شروع به پوست اندازی نموده وپا به عرصه ی نوینی ازمبارزه ی خود برعلیه سرمایه داری می نهد، اما ازسوی دیگرما با افکارمغشوش ورفرمیستی به اصطلاح “نهاد های همبستگی با طبقه ی کارگرایران” در خارج از کشورودیگر مدافعان آنها مواجه هستیم. این نهاد ها خواسته یا نا خواسته گیسوی جنبش کارگری ضد سرمایه داری ودر حال اعتلای را می خواهند به عقب کشند ولی تا کنون موفق نشده اند. زیرا طبقه ی کارگردرعمل با مبارزات خود نشان داده است، که درشیوه ی مبارزات تعرضی خود می رود تا قلب سرمایه را نشانه بگیرد، از این رو به تشکیلات رفرمیستی که فعالیتش را درچارچوب قوانین سرمایه داری محدود کند آنچنان علاقه ای نشان نمی دهد. تا کنون طبقه ی کارگر این عقب افتادگی را نپذیرفته است وکماکان به راه خود ادامه می دهد. این جنبش برای بدست آوردن مطالباتش اعتصاب می کند، با همسرو فرزندانش به تظاهرات خیابانی می پردازد، د رشهر های اراک، تهران، اهوازودیگر شهرها بعنوان اعتراض وزیر پا گذاشتن قانون سرمایه داری وارد خیابان ها می شود، با پلیس وعوامل سرمایه داری درگیرمی شود، این همان شکستن پوسته ی مدارا کردن باسرمایه داران است واز سویی این روند نشاندهنده ی اینست که دغدغه ی طبقه کارگر ایران در شرایط موجود تشکیل سندیکا ویا اتحادیه نیست، زیرا طبقه کارگر درانقلاب شکست خورده ی ۵۷ دریافته است، که تنها از طریق شوراهای انقلابی ضد سرمایه داری است که می تواند قدرت اقتصادی و قدرت سیاسی خودرا در کارخانه ها، محلات و موئسسات در سطح جامعه پیش ببرد. سازمان های چپ وراست رفرمیست و ” وبرخی از نهادهای همبستگی با کارگران ایران” از طبقه کارگر می خواهند که به مبارزات ضد سرمایه داری خود خاتمه دهند وراه قانونن را پیشه کرده و سندیکا یا اتحادیه کارگری را در محدوده ی قوانین سیستم سرمایه داری برای سازمانیابی خود بپذیرند. با توجه به عمل کرد ومبارزات چند ماه ی اخیر طبقه ی کارگرمی توان شاهد سطح با لا ی اعتراضات وعمل کرد این طبقه ی بود. بخش کوچکی ازاعتراضات سیاسی واقتصادی این طبقه به شرح زیر نشان دهنده ی پیامی نوین به جنبش انقلابی شورایست:
روز۱۹ شهریورکارگران شهرداری منطقه ی دو آبادان در اعتراض به عدم پرداخت ۵ ماه حقوق مقابل ساختمان منطقه ی اروند تجمع کردند.
۲۰ شهریورادامه ی تجمع کارگران مخابرات روستایی سراسر کشورمقابل ساختمان مرکزی شرکت مخابرات برای دومین بار.
روز شنبه ۲۱ شهریور: کارگران سازمان پسماند اهواز در اعتراض به عدم پرداخت نشدن حقوق یک ماهه ی خود مقابل ساختمان شورای شهراهوازوامروزدر مقابل ساختمان مدیریت پسمان تجمع کردند.
امروز ۲۲ شهریوررانندگان شرکت واحد چراغ هایشان را به عنوان اعتراض به زندانی کردن رضا شهابی روشن کردند و با سرعت بیست کیلومتر در ساعت باعث ترافیک سنگین در شهر تهران شدند.
تجمع اعتراضی کارگران سازمان آب و فاضلاب استان کرمانشاه، فراخوان تجمع بازنشستگان برای تجمع روز ۲۵ شهریور مکان تالار رودکی.
کارگران ایران خودرو درمقابل تعویق۴ ماه حقوق خود دست به اعتراض زدند، کارگران نیشکر هفت تپه برای اضافه دست مزد دست به اعتصاب زدند. امروز تظاهرات های خیابانی، اعتراضات و اعتصاباتی که بدون اجازه از قوانین سرمایه داری درایران صورت می گیرد، خود نشان دهند ه ی گذاری است که طبقه ی کارگر ایران جرئت به زیرپا گذاشتن قوانین سرمایه داری را پیدا نموده وگام به سوی مبارزات ضد سرمایه داری نهاده است. مرحله ی بعدی مبارزات ما اشغال کار خانه ها ، موئسسات، دانشگاها، مدارس و همه ی موئسساتی که مزد بگیران ضد سرمایه به بهره دهی بسرما یه مشغولند گسترش پیدا خواهد کرد، که خود گردانی درسطح جامعه وایجاد شوراهای انقلابی و در نهایت حکومت شورایی گام نهند.
تحصن خانواده های کارگران بافق و اعتصاب کارگران ایران ترانسفو وشعار دادن هایشان ویا راهپیمایی کارگران هپکو و روغن نباتی زنجان وفولاد اهواز، طومار ۱۰ هزاری کارگران نفت، طومار تا ۱۵۰ هزاری معلمان، اعتصاب وتظاهرات سراسری معلمان، اعتراض کارگران مس سرچشمه، وبازهم درگیری کارگران هیپکو وکارگران آذرآب اراک که متحدانه درمقابل نیروهای مرتجع وپاسدار دولت سرمایه داری ایستادند. این نمونه هایی ازاعتراضات وشکستن قوانین سرمایه داری است وپا نهادن گام بگام به برقراری نظم خود تصمیم گیری ، خود گردانی ودر نهایت برقراری شوراهای ضد سلسله مراتبی و انقلابی کارگران خواهد شد. در این شرایط شعار تشکیل سندیکا ویا اتحادیه یک شعار عقب مانده ورفرمیستی خواهد بود. درشرایط کنونی که همکاران ورفقای کارگر، معلمین ومزدبگیران ضد سرمایه سراسر جامعه، که هرروزدرکارخانه ها، مدارس، دانشگاها ودیگر موئسسات اعتصاب می کنند ودر خیابانها به تظاهرات ضد سرمایه داری می پردازیم. ازسویی تمام این اعتراضات ومبارزات بحران درونی سیستم سرمایه داری را رقم زده و ناتوانی ودرماندگی رژیم سرمایه ایران را شاهد هستیم. با ید اشاره کنم که درگیری های ویا اختلافات هیئت حاکمه فقط وفقط نتیجه ی مبارزات طبقه ی کارگر ومزد بگیران ضد سرمایه است ونه نتیجه ی دیگری. رفقا وهمکاران عزیز، مبارزات همکاران کارگرومزد بگیران ضد سرمایه، رژیم سرمایه ی داری جمهوری اسلامی را دچار بحران ندانم کاری وتشتت نموده است، از این جهت اگر به رهایی خود ازبند استثمارسرمایه فکرمی کنیم، لازم وضروریست، که با اشغال کارخانه ها وموئسسات کارگری، فرهنگی، نظامی وبا ایجاد کمیته های خودگردان وشوراهای انقلابی ضد سرمای داری و ضد سلسله مراتی در سراسر جامعه، خود اداره ی جامعه را بدست گیریم.
رفقا وهمکاران عزیز، شرایط موجود زلزله زدگان مردم نشان می دهد، که بغیراز خود مان کسی به کمک ما نخواهد شتافت. درنتیجه ضروریست، که خود سازمان یابی زلزله زده گان برای کمک به زلزله زده گان ایجاد گردد. این خودسازمانیابی می تواند دست در دست وشانه به شانه ی کارگران ومزد بگیران ضد سرمایه ، برای گسترش شوراهای انقلابی ضد کارمزدی و برای نابودی رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ایجاد وگسترش یابد.
زنده باد شوراهای سراسری و انقلابی کارگران ومزد بگیران ضد سرمایه
اکتبر ۲۰۱۷-۱۰-۲۰
علی برومند