چرا بازاریهای بانه مخالف کشته شدن کارگران کولبر کردستان هستند
در ۱۳ شهریور، دو کارگر کولبر به نامهای قادر بهرامی (۴١ ساله) و حیدر فرجی (٢١ ساله) بدست نیروهای رژیم سرمایه داری اسلامی در کردستان کشته شدند. این کشتار با اعتراضات مردم در شهرهای کردستان روبرو شد که گسترده ترین آنها در شهر بانه بود. فردای این آدم کشی شهر بانه به حالت نیمه تعطیل در آمد و جمعیت زیادی از مردم شهر بانه و اطراف در جلوی ساختمان فرمانداری و خیابانهای اطراف تجمع کردند. مردم خواهان پایان دادن به کشتار کارگران کولبر و معرفی و محاکمه قاتلان شدند. نیروهای سرکوبگر حکومت اسلامی برای پراکنده کردن جمعیت به مردم حمله کردند که در اثر آن چند نفر از مردم بر اثر اصابت باتوم و گاز اشک آور و گلوله پلاستیکی زخمی و تعدادی نیز دستگیر شدند.
روز چهارشنبه، ۱۴ شهریور هم مردم شهر بانه با تعطیل کردن کار و دکان و بازار بطرف فرمانداری راهپیمایی کردند. نیروهای مسلح رژیم که با نیروهای کمکی شهرهای دیگر تقویت شده بودند چندین ساعت با مردم درگیر شدند. مردم ناراضی و به خشم آمده به فرمانداری و چند مرکز دیگر دولتی حمله و برای مدتی آنرا اشغال کردند و در نتیجه فرماندار و نیروهای تحت امرش از فرمانداری گریختند. در این روز بیش از ده نفر از مردم زخمی و دهها نفر دستگیر شدند. اعتراضات وسیع مردم کردستان به قتل دو کارگر کولبر یکبار دیگر موضوع شرایط کار و امنیت جانی کارگران کولبر کردستان را برجسته کرد.
کارگران کولبر کردستان تنها بخش طبقه کارگر ایران هستند که در حین کار هدف تیراندازی ماموران مسلح رژیم اسلامی قرار می گیرند و کشته و زخمی میشوند. کارگران رشته های دیگر معمولا جانشان را در در اثر حوادث کار و ناایمنی ماشین آلات از دست میدهند. و یا هنگام اعتراض و مبارزه مورد هجوم نیروهای نظامی، انتظامی و امینتی قرار میگیرند، دستگیر و شکنجه و زندانی میشوند، و مانند شاهرخ زمانی ماموران رژیم آنها را در زندان میکشند. البته این تنها مشخصه کارگران کولبر کردستان نیست. در هنگامی که در قرن بیست و یکم بخشهایی از کارگران با پیشرفته ترین ابزارها و ماشین آلات کار می کنند، کارگران کولبر کردستان بدون هیچ ابزار کاری کیلومترها اجناسی با وزن بین ۷۰ تا ۸۰ کیلو را بر شانه و پشت خود گذاشته و آنها را از مرزهای عراق تا شهرهای کردستان جابجا می کنند. یکی از بزرگترین حقارتها کار کردن بخشی از جامعه یعنی کارگران بعنوان برده مزدی برای بخش دیگر جامعه یعنی صاحبان صنایع و سرمایه است. تمامی کارگران، هم آنها که با پیشرفته ترین ابزارهای تولید کار می کنند و هم آنها که مانند کولبران کردستان بدون هیچ ابزاری کار می کنند، استثمار و تحقیر میشوند. تمام دستگاه حاکمیت نظام سرمایه داری یعنی، ادارات، پلیس، ارتش، زندان و قاضی و دادگاه و غیره برای تحمیل این استثمار و تحقیر به میلیاردها کارگر و زحمتکش و تداوم آن است. منتها در رژیم اسلامی سرمایه، استثمار کولبران کردستان، استثمار با اعمال شاقه است. سرکوب اعتراضات و اعتصابات کارگری، شلاق زدن کارگران بدلیل اعتراض به شرایط برده وارشان، سرکوب هر حرکت کارگری برای ایجاد تشکل، پایین نگه داشتن حداقل دستمزدها، تماما برای استمرار همین وضعیت غیر انسانی به دهها میلیون کارگر در ایران است. کاستن از هزینه دستمزدها بخشی جدایی ناپذیر از عمل صاحبان سرمایه و صنایع برای استمرار و افزایش سود است. همچنین بالا بودن دستمزدها یکی از عوامل مهم بکارگیری ابزار و ماشین الات پیشرفته توسط صاحبان سرمایه و صنایع است. رژیم سرمایه داری اسلامی چنان بی حقوقی، بی تشکلی، حداقل دستمزدهای چندین برابر زیر خط فقر و قراردادهای سفید امضا را به دهها میلیون کارگر در سراسر ایران تحمیل کرده است که برای صاحبان سرمایه و صنایع در کردستان بصرفه نیست که حتی مانند عصر حجر از حیوانات برای جابجایی اجناس استفاده کنند و نه از هموطنان همزبان کرد خود. صاحبان سرمایه و صنایع کردستان با برادر طبقاتیشان در سایر نقاط ایران و رژیم اسلامی اشتراک منافع طبقاتی دارند نه با کارگران کردستان. به استثمار هر روزه و توام با اعمال شاقه کولبران کردستان باید اعتراض کرد. در این اعتراض طبعا صاحبان سرمایه و صنایع کردستان در کنار کولبران نخواهند بود. اینها خودشان از این بی حقوقی تحمیل شده به کارگران کردستان توسط رژیم اسلامی سود سرشار میبرند. کارگران سراسر ایران متحد کولبران هستند. بازاریهای کردستان و بانه موقعی در کنار کولبران هستند که نیروهای رژیم اسلامی کولبران را میکشند و از این طریق مسیر جابجایی اجناس که منبع سود آنهاست را نا امن می کنند. با افزایش خطر مرگ کولبران طبعا دستمزد آنها هم افزایش می یابد. از این نظر هم صاحبان صنایع و سرمایه کردستان که از کار کولبران سود می برند، برای پائین نگاه داشتن دستمزد کولبران، مخالف کشتن آنها هستند!
علی خدری
سی سبتامبر۲۰۱۷ – هفتم مهر ۱۳۹۶