لنین، نامی جاودانه
بمناسبت یکصد و چهل و هفتمین سالروز تولد ولادیمیر ایلیچ لنین (۲۲ آوریل ١۸٧٠)
ا. م. شیری
اول اردیبهشت- ثور ۱۳۹۶
لنین در مراسم پنجاهمین سال تولد خود که کمونیست‌های مسکو با حضور ماکسیم گورکی، آ. و. لوناچارسکی، م. س. اولمینسکی و دیگران برگزار کرده بودند، طی یک سخنرانی کوتاه، دوراندیشانه وهشداردهنده یادآور شد که چگونه در آغاز قرن بیستم، موج سوسیال– دموکراسی اروپا آرمان‌های انقلابی را با «طوفان اسلاوها» پیوند می‌داد. وی ضمن ارزیابی پیروزی بزرگ انقلابیون روس، نگرانی جدی خود را نیز ابراز چنین داشت:
« … حزب ما اکنون می‌تواند به اوضاع نابسامانی دچار شود، درست مثل کسی که دچار خودپسندی می‌شود… واضح است که شکست و ناکامی احزاب سیاسی، همیشه پیامدهای ناگواری در پی خواهد داشت… بدین جهت، این خطر را… بویژه هر بلشویکی به تنهائی و همه بلشویک‌ها بعنوان یک حزب سیاسی، باید در نظرداشته باشند… برای اینکه ما تحت هیچ شرایطی نباید حزب خود را به وضعیت یک حزب متکبر و یا وازده گرفتار کنیم.
با درگذشت زود هنگام لنین، این انقلابی کبیر، متفکر و دانشمند مارکسیست، دشمنان و مخالفان انقلاب اجتماعی، بویژه تروتسکی و همپیمانانش چه در مقیاس داخلی و چه در مقیاس جهانی نفس راحت کشیده و عزم خود را برای برانداختن انقلاب جزم کردند. در چنین شرایطی، اگر یوسف استالین، شاگرد و پیرو صادق لنین نبود، بی تردید انقلاب کبیر اکتبر در همان نطفه خفه می‌شد و در نتیجه، نه سازندگی‌های اعجازگونه سوسیالیستی، نه کشفیات و اختراعات متعدد سالهای۳۰ دهه اتفاق می‌افتاد و نه اتحاد شوروی بمثابه یک قدرت جهانی سیاسی، اقتصادی، نظامی، علمی، هنری و فرهنگی امکان ظهور می‌یافت تا راه تکامل اجتماعی- اقصادی بطور کلی نوینی در پیش پای بشریت بگشاید.
یاد و نام لنین کبیر جاودان، مشعل جهان‌فروزش فروزان‌تر باد!