آیا بی شرمی سران این دولتهای حد و مرز میشناسد؟

بعد از انعکاس تصویر کودک غرق شده در سواحل “بودروم” که جهان را تکان داد و به سمبل بزرگترین موج پناهندگی بعد از جنگ دوم جهانی تبدیل شد، هر یک از سران دولتهای اروپا، کانادا، ترکیه و استرالیا دست به توجیه عقب مانده ترین سیاستهای ضد انسانی دولت متبوع خود زدند. هر یک از آنان در سخن سرایی های تحقیر آمیز، نژاد پرستانه، ترحم گونه و ضد انسانی خود که بخشی از هویت طبقه حاکمه است کوشیدند خود را “غمخوار” جلوه دهند.

دیوید کامرون گفت: “کمتر از کشورهای دیگر پناهنده نپذیرفته ایم، میکوشیم منبعد بیشتر بپذیریم”

یکی از مقامات وزارت خارجه کانادا گفت: “اگر میدانستیم این واقعه برای آلان و خانواده اش رخ میدهد آنان را میپذیرفتیم اما اکنون پدر آلان میتواند به کانادا بیاید”.

مرکل که الان دارد پناهجویان به آلمان را میپذیرد پیشترگفته بود: “به مسلمانان پناه دادیم اما آنها به مکه نزدیکتر بودند”.

نخست وزیر استرالیا گفته است: با دیدن تصویر آلان “دل او بدرد آمده است”

داود اغلو که پلیس و سیاست دولت متبوع او در همکاری با داعش جان هزاران انسان را گرفته است میگوید: ” واقعه تکانده ای بود باید از جان مردم حراست کرد”

شنیدن اظهارات بالا توسط مهره های سیستم گندیده و به بن بست رسیده نظم و نسق سرمایه داری که سیاست آنان خالق این تراژدی انسانی است به اندازه کافی تهوع آور و مشمئز کننده است.

این لیست بتدریج در حال تکمیل شدن است و هر یک از سران دولتها برای عقب نماندن از قافله بی شرمی طبقه حاکمه و همانند واقعه “شارلی ابدو” در پاریس، صف کشیده اند که اوج پستی و رذالت خود و سیاستهایشان را تحت عنوان “همدردی” به معرض نمایش بگذارند.

واقعه غرق شدن آلان، برادر و مادرش تنها نمونه بسیار کوچکی از یک تراژدی بزرگتر در رابطه با فراریان و آوارگان از جنگ و خانه خرابی ای بوده است که در پرتو سیاست و منافع دولتهای متبوع این عالیجنابان برای صدها هزار انسان در خاورمیانه بوجود آمده است. طی سالها و ماههای اخیر وقایع تکاندهنده تر از آنچه که بر سرنوشت این کودک رفت بوقوع پیوسته است که اگر تصاویر آنها ثبت و منتشر میشد میتوانست دنیا را علیه دول فخیمه غربی و پادوهای اسلامی آنان در منطقه بسیج کند.

اگر امروز سران این دولتها به حرف آمده اند و با زبان تحقیر کامرون، لحن نژادپرستانه مرکل، سرافکندگی توام با عرق شرم بر پیشانی آن مقام کانادایی، ترحم تونی ابوت نخست وزیر استرالیا، همراه با هجویات شیادانه داود اغلو منت سر صدها هزار آواره میگذارند، از سر “خیرخواهی ” نیست بلکه به این خاطر است که حمایت و استقبال جهانی و انسانی مردم کشورهای اروپا و افکار عمومی جهان از موج پناهجویان، عظمت و همسرنوشتی انسانی را بنمایش گذاشته است.
کلمات واقعا ناتوان از توصیف سیاستهای جنگی، ضد انسانی و مماشات جویانه سران دول اروپا با دولتها و جریانات اسلامی منطقه در قرن بیست و یک است. آیا بیشرمی سران این دولتها حد و مرز میشناسد؟.

عبدل گلپریان
۴ سپتامبر ۲۰۱۵