March 13, 1941- August 9, 2008- و اینک در آرامش و قدرت بیاسا. برای سالگرد سفر بی بازگشت محمود درویش…
این دریا مال من است
محمود درویش
ترجمه: ژاله سهند

این دریا مال من است. نسیم تازه مال من است.
این پیاده رو ، گامهای من و نطفه من در پیاده رو مال منند.
ایستگاه اتوبوس قدیمی مال من است.
روح وشبح وتسخیر شده مال منند.
دیگچه های مسین ، تاج و تخت شعر، و کلید مال منند.
در، نگهبانان و ناقوس مال منند.
نعل اسب که بر فراز دیوارها جست، مال من است.
مال من، همه آنچیزی بود که مال من است.
صفحه های پاره گشته از انجیل عهد عتیق مال منند.
شوری اشک های من بر روی دیوار خانه ام مال منند.
و نام من، اگرچه آنرا به غلط در پنج حرف مسطح هجی کرده ام، نیز مال منند.
این نام ، نام دوست من است، هر آنجا یی که اوشاید باشد، نیز نام من است
حاضز و غایب،. مال من، جسم دنیوی منست.
دو متر زمین هم اکنون برای من بس است.
یک متر و هفتاد و پنج سانتیمتربرای من بس است.
مابقی برای آشفتگی گلهای تابانی ست که به آهستگی جسمم را اشباع بکنند .
چه چیزی مال من بود: دیروز من.
چه چیزی مال من خواهد یود: فردایی دور،
و بازگشت روحی سرگردان، انگار که اصلا چیزی رخ نداده بود.
و انگار که چیزی اصلا رخ نداده بود:
یک برش ناچیز دز بازوی مهمل زمان حاضر.
تاریخ قربانیان و قهرمانان خود را به بازی میگیرد .
نگاهی کوتاه و زود گذز بر آنها می افکند و می گذرد.
دریا مال من است ، نسیم تازه مال منست.

و اسم من، اگرچه به غلط بر روی تابوتم هجی اش کنم، مال منست
پس برای من ، انیاشته از هر خردی بروم،
من متعلق بخود نیستم.
من متعلق بخود نیستم
من متعلق بخود نیستم…..

This sea is mine. The fresh air is mine.
This sidewalk, my steps and my sperm on the sidewalk are mine.
The old bus station is mine.
Mine is the ghost and the haunted one.
The copper pots, The Throne Verse, and the key are mine.
The door, the guards and the bell are mine.
The horseshoe that flew over the walls is mine.
Mine is all what was mine.
The pages torn from the New Testament are mine.
The salt of my tears on the wall of my house is mine.
And my name, though I mispronounce it in five flat letters, is also mine.
This name is my friend’s name, wherever he may be, and also mine.
Mine is the temporal body, present and absent.
Two meters of earth are enough for now.
A meter and seventy-five centimeters are enough for me.
The rest is for a chaos of brilliant flowers to slowly soak up my body.
What was mine: my yesterday.
What will be mine: the distant tomorrow,
and the return of the wandering soul as if nothing had happened.
And as if nothing had happened:
a slight cut in the arm of the absurd present.
History mocks its victims and its heroes.
It glances at the in passing and goes on.
The sea is mine. The fresh air is mine.
~
And my name, though I mispronounce it over the coffin, is mine.
As for me, filled with every reason to leave,
I am not mine.
I am not mine.
I am not mine.

http://worldofaskara.blogspot.com/2014/09/mahmoud-darwish.html

اگرمن کسی دیگر بودم
ترجمه از عربی به انگلیسی: فادی جوده
ترجمه از انگلیسی به فارسی : ژاله سهند
اگرمن کسی دیگر درمسیر راه بودم، به عقب نظر نمی اندوختم
آنچه را می گفتم که مسافری به کسی دگر گفت:
غریبه! بر انگیز گیتار را بیشتر! به تاخیر انداز فردا را
آنقدر که راهمان شاید گسترده و فضا شاید برایمان فراخ گردد
و ما شاید از سرگذشت مان با هم نجات یابیم : تو خیلی خودت هستی …..و من
خیلی متفاوت از خودم درست اینجا در برابرتو
اگر من کسی دیگر بودم، به مسیر راه متعلق می بودم،
نه تو و نه من باز نمی گردیم ، بر انگیز کیتار را
و ما شاید ناشناخته را لمس کنیم , و مسیر که مسافر را وسوسه میکند،
جاذبه زمین را می آزماید .
من تنها گامهایم هستم و تو هم قطب نما و هم پرتگاه من.
اگر من کسی دیگر در مسیر راه بودم ،
احساساتم را در چمدان قایم میکردم ،
این چنین شعرهایم آب میشدند،
شفاف، سپید، انتزاعی و سبکبار……غریب تر از خاطرات
و نحیف تر از شبنم ، و می گفتم که هویت من ای چنین وسعت دارد!
اگر من کسی دیگر در راه بودم،
به گیتار می گفتم : ردیفی دیگر به من بیاموز!
چرا که منزلگاه دور تر است و مسیر به آن زیباتر-
این آن چیزی ست که خنیای تازه من خواهد گفت.
هر آنگاه که مسیر طولانی می گردد، فحوا باز نو می شود،
و من در مسیر دو نفر میشوم : من و یک نفر دیگر

If I Were Another
By Mahmoud Darwish
Translated By Fady Joudah
If I were another on the road, I would not have looked
back, I would have said what one traveler said
to another: Stranger! awaken
the guitar more! Delay our tomorrow so our road
may extend and space may widen for us, and we may get rescued
from our story together: you are so much yourself … and I am
so much other than myself right here before you!

If I were another I would have belonged to the road,
neither you nor I would return. Awaken the guitar
and we might sense the unknown and the route that tempts
the traveler to test gravity. I am only
my steps, and you are both my compass and my chasm.
If I were another on the road, I would have
hidden my emotions in the suitcase, so my poem
would be of water, diaphanous, white,
abstract, and lightweight … stronger than memory,
and weaker than dewdrops, and I would have said:
My identity is this expanse!

If I were another on the road, I would have said
to the guitar: Teach me an extra string!
Because the house is farther, and the road to it prettier—
that’s what my new song would say. Whenever
the road lengthens the meaning renews, and I become two
on this road: I … and another

http://www.poetryfoundation.org/poem/236762