پس از چهار ماه محاصره و اشغال حدود نیمی از شهر کوبانی، مبارزه ی قهرمانانه ی مردم کوبانی نتیجه داد و فاشیست های داعشی با دادن تلفاتی بسیار ناچار به عقب نشینی شدند. مسلح شدن کوبانی ها ی بالای هجده سال برای دفاع از هستی خود با وجود شرایط وخیم و حمله های سنگین فاشیست های اسلامی نتیجه داد و حماسه ای انقلابی رقم خورد. هر چند جنگ با داعشی ها پایان نیافته است و هنوز در حومه ی کوبانی و برای آزادی صدها روستا جنگ ادامه دارد اما به هر شکل خطر سقوط شهر تقریبا منتفی شده است. از هم اکنون جشن در کوبانی به راه افتاده و امید به نابودی کامل فاشیست های داعشی بیشتر شده است. بخشی از ساکنان شهر آغاز به بازگشت کرده و البته در شهری ویران تلاش دارند تا دوباره زندگی را به جریان بیندازند.
مبارزه ی کوبانی ها تا همین جا چندین دست آورد داشته است و البته نقاط ضعف هایی دارد.
مهمترین دست آوردهای آن عبارتند از ایجاد شوراهای محلی متشکل از مردم. کانتون هایی که سه شهر کوبانی،عفرین و جزیره را در کنترل دارند نهادهایی منتخب مردم هستند. این الگوی مردمی در جریان آزاد شدن شنگال نیز توسط ایزدی ها انجام شد و بیست و سه نفر را از بین خود برای کنترل شهر انتخاب کردند که با واکنش تند حکومت اقلیم کردستان مواجه شد. حکومت اقلیم کردستان عراق که شنگال را بخشی از محدوده ی تحت حاکمیت خود می داند با ایجاد کانتون شنگال احساس خطر کرد و برای آنها خط و نشان کشید و اعتبار آن را زیر سوال برد.
دست آورد دیگر مبارزات مردم کوبانی مسلح شدن همه ی مردم و ایجاد جبهه ی مقاومت توده ای بود. در شرایطی که انواع دولت ها و گروه های مرتجع منطقه ای مردم را به ابزاری برای پیشبرد سیاست های خود تبدیل کرده اند، کوبانی ها الگوی مقاومت مردمی را در دستور کار قرار دادند و این الگویی شد برای مردم شنگال و می تواند الگویی برای دیگر مردم جنگ زده در عراق و سوریه نیز باشد. کوبانی ها ایزدی ها و دیگران را آموزش دادند و مسلح کردند تا از خود دفاع کنند.آنها نشان دادند که می توان به قدرت دولت های منطقه ای تکیه نداشت اما از منافع خود دفاع کرد و پیروز شد. کوبانی ها نشان دادند که می توان در بازی قدرت های منطقه ای شریک نبود و استقلال سیاسی کسب کرد.
یکی دیگر از دست آوردهای جنبش کوبانی نقش فعال زنان در این جنبش بود. نقش بسیار فعال زنان در جنگ کوبانی در شرایطی انجام شد که در خاور میانه با رشد اسلام سیاسی هر چه بیشتر نقش و موقعیت زنان به مخاطره افتاده و زنان از بسیاری از حقوق اولیه خود محروم شدند.زنان کوبانی ثابت کردند که حقوقی برابر با مردان دارند و با شرکت فعالشان در جنگ ضربه ای مهلک به باورهای اسلامی سیاسی در مورد زنان زدند.
کوبانی ها توانستند نظر افکار عمومی جهانیان و تا حدودی حمایت آنها را جلب کنند و بر این مبنا در ارتباط با جنگ در خاورمیانه و مشخصا سوریه و عراق جانب کوبانی ها را گرفتند. ایجاد سمپاتی به مردم کوبانی در میان کلکسیون دولت ها و گروه های ارتجاعی خود گامی به پیش است.
اما کوبانی ها نقاط ضعفی هم دارند. بررسی هر جنبشی بدون ذکر نقاط ضعف آن بی ارزش است. کوبانی ها در عرصه ی سیاسی هنوز در چنگال ناسیونالیسم هستند و از آن گسست نکرده اند. فقدان یک حزب کارگری و سیاست کارگری بزرگترین نقطه ضعف آنهاست که باعث می شود آینده آنها را در هاله ای از ابهام فرو ببرد. هر چند ایجاد نهادهای مردمی- کانتون ها- تا دیر زمانی می تواند نقش خود را ایفا کند و دخالت مردم در امور سیاسی و اجتماعی خودشان را به همراه داشته باشد، اما به هر شکل، سیاست عرصه ی مبارزه طبقاتی است و اگر کارگران و مردم زحمتکش نتوانند در جبهه های مختلف در مقابل سرمایه داری خود را سازمان دهند امکان ضربه پذیری آنها افزایش می یابد و همیشه خطر شکست وجود دارد.
اما به هر شکل و تا همینجا در خاور میانه ای که محل جولان اسلام سیاسی و قدرت های جهانی و منطقه ای شده و هزاران نفر کشته و میلیون ها نفر آواره شده اند و شقاوت به اوج خود رسیده و جان انسان ها از کمترین ارزش برخوردار است مبارزه و پیروزی کوبانی ها را باید به فال نیک گرفت و روش مبارزه ی آنها را الگویی برای مردم منطقه قرار داد. مردم کوبانی به عامل قوی برای شکست فاشیست های اسلامی تبدیل شدند و افسانه ی”شکست ناپذیری” داعش دود شد و به هوا رفت. کوبانی ها امید به زندگی را دوباره در دل مردم سوریه و عراق زنده کردند.
زنده باد جنبش کوبانی !
زنده باد مردم کوبانی!
بهمن ۱۳۹۳