بسیاری از معضلات اجتماعی ایران پس از گذار از فراز و نشیب های طی شده در سه دهه اخیر همچنان به همان تازگی و خشونت دیرباز پابرجا بوده و نه تنها بهبودی در آن صورت نگرفته ٬ بالعکس ٬ گستردگی و عمق بیشتری نیز یافته است . گرفتاری های بدون جوابی که برای حل آن انقلاب عظیمی به پا گشت و امروز روز نیز بحران های موجود ٬ گرفتاری های بی پاسخ ٬ ملت را در سیکل انفجاری دیگری قرار داده ست.
با گسترده تر شدن فقر و افزایش بیکاری در جامعه ٬ نسل جوان محروم از امکانات اجتماعی برای کاستن از آلام حاصل از ناکامی و محرومیت های خرد کننده و کسب موقعیت حداقلی برای بقاء ٬ گاه به رنج مضاعف تری تن داده و فشارهای خرد کننده تری را به جان می خرند. از آن جمله جمعیت بی بضاعتی که برای تامین حداقل هزینه های زندگی به روش های غیر معمول و پر ریسک تری پرداخته که در حقیقت و در بسیاری موارد راه دومی برای آنان باز نبوده است.
تن فروشی زنان و کلیه فروشی و تکدی گری مردم بی بضاعت از جمله شایعترین و رو به رشدترین معضلات موجود ی است که بی شک تجربهء روزانه همه ی ما به گسترش آن گواهی می دهد و این همه در حالی ست که ایران از لحاظ میزان قدرت و سرمایه های طبیعی و انسانی یکی از پرتوان ترین و با اهمیت ترین کشورهای دنیاست. اما با وجود همه قابلیت ها و سرمایه های نهفته ٬ از زاویه تمرکز برشاخص های رفاه و کیفیت و توزیع عادلانه ثروت کاملا در مسیر عکس بوده است.
تعارض مابین رشد ثروت و کاهش کیفیت زندگی در کشور بدان معنی ست که سرمایه یی که در سالیان سیاه عمر رژیم به ویژه در دهه اخیر با احتساب درآمدهای خیرکننده نفتی عاید کشور گردیده هیچ گاه صرف بهبود و کیفیت زندگی توده ها ی مردم نگردیده است.
فساد ریشه دار در نظام سیاسی ٬ ساز و کار اداری و بازار کار ٬ افشای پی در پی پرونده های فساد بویژه در چند سال اخیر نشان میدهد که روند اختصاص یافتن سرمایه های ملی به افرادی که از رانت های موجود در این سیستم فاسد سود می برند ٬ امکان توزیع سرمایه را در بین مردم از میان برده است.
بدین گونه رژیم با نیست نمودن حیات مردم بی بضاعت ٬ هستی و کامیابی را برای مزدوران سیستم سر تا پا فسادش تامین مینماید. خلقی را بی هیچ تامین و آتیه یی آن حد لنگ حداقل ها میگذارد که تن فروشی ٬ کلیه فروشی ٬ خودکشی و صدها روش پر ریسک را به عنوان یگانه راه پیش رو برمیگزینند و جماعت مزدور و دلال مسلک خائن به آرمان رهایی را آن حد پر و بال میدهد تا مزدوری و پفیوزی را به عنوان یک ارزش رسمی در جامعه معرفی نماید ٬ تا تنها راه معیشت و یگانه آدرس نجات ٬ ترقی وپیشرفت فقیران را جاسوسی و مزدوری برای دستگاه تبلیغ و سرکوبش معرفی نماید