بعداز سرنگونی رژیم پهلوی و به قدرت رسیدن رژیم جمهوری اسلامی در ایران، جنبش کارگری در کُردستان شکل تازەای بە خود گرفت و با علنی شدن سازمان‌های چپ کُردی، محفل‌های کارگری در کُردستان رونق گرفتند. جنب وجوش زیادی حول این سازمان‌ها صورت گرفت و کمیتەهای کارگری ایجاد شدند. کارگران کُردستان برای اولین بار و بە شیوی علنی از طرف این سازمان‌ها پشتبانی می‌شدند. با همکاری کوملە در شهر بوکان به رهبری رفیق جان باختە دکتر جعفر شفیعی کمیتە کارگری از دوستان و هوادارن کوملە تشکیل گردید و این کمیتە بە مدت سی و دو سال و با همه‌ی فراز و نشیب‌هایی که کوملە با آن روبرو بوده است، همچنان بە کار خود ادامە دادە و می دهدو هر سال، اعتصاب‌های خود را با موفقیت بە پیش می‌برد.
 یادم هست دراردیبهشت ماە ۵۸ بود که کارگران کورەپزخانەها در حد فاصله‌ی شهر بوکان و میاندوآب برای بالا بردن سطح دستمزدهایشان دست بە اعتصاب زدند. در همان روزهای اول اعتصاب، کوملە با فرستادن کادرهای علنی و مخفی خود جهت پشتیبانی از کارگران اعتصابی و نیز با اعزام گروه‌های سیاسی و نظامی موجبات گسترش اعتصاب در سایر کورەپزخانەهای را فراهم کرد کە هنوز بە اعتصاب نپیوسته بودند. با این اقدام از سوی کومله، دامنه و سرعت حرکت اعتراضی کارگران کوره‌پزخانه های کُردستان در این مناطق شدت وحدت بیشتری به خود گرفت و و کارفرماها علی رغم میلشان مجبور به تسلیم در برابر اتحاد و همبستگی کارگران شدند؛ و در نتیجه‌دستمزد کارگران افزایس یافت.
از روز شنبە سی ویکم اردیبهشت ماە سال جاری، اعتصاب کارگران تعدادی از کورەپزخانەهای منطقەی «ساروقامیش» بوکان آغاز شدە و همچنان ادامە دارد. خواست کارگران کورەپزخانەهای ساروقامیش بوکان عبارت است از: افزایش میزان دستمزدها بە ازی هر یکهزار قالب آجر بە ۳۵۰۰ تومان برای چرخ کش ۱۰۰۰ تومان برای کورەچین می‌باشد. کارگران اعلام نمودەاند تا دستیابی بە خواست و مطالبات بر حق و انسانی خود بە اعتصاب ادامە خواهند داد. اگر کارگران کورەخانەهای ساروقامیش بخواهند نمونە سال ۵۸ را سر مشق خود قرار دهند، مسلما این شهروندان شریف و آزاده کردستان، آمادگی اینرا دارند که از مطالبات خود دفاع کرده و بتوانند خواست‌هایشان را بە سرمایه‌داران به قبولانند.