کومه له به همراه پنج حزب و سازمان ناسیونالیستی و اسلامی که برخی از آنها دسته های نظامی قومپرست خطرناک هستند قبل از انتخابات ریاست جمهوری در ایران اطلاعیه تحریم انتخابات صادر کرده و متحدا در یک برنامه تلویزیونی و مطبوعاتی پیام خود را مخابره کرده اند. چنین عملی دیگر “شتر سواری دولا دولا” نیست. این نشستن با غرور بر کوهان شتر و راندن آن است. تحریم انتخابات ظاهرا آن مجرایی است که این ائتلاف صورت گرفته است. اما هم آنها و هم مخالفین کمونیستشان در کردستان و خارج کردستان خوب میدانند که این پایه وسیعتری از انتخابات دارد. ائتلاف اخیر پرده ها را بیشتر کنار زد و کومه له را آنطور که هست به همه معرفی کرد. زمختی عمل اجازه نمیدهد تا ناسیونالیسم در کردار در پس کفتار سوسیالیستی پنهان بماند. ادامه‌ی خواندن→

حمله به آنچه ” مارکسیسم علنی” در ایران نامیده میشود، بارها با زبانهای مختلف در طول سالهای گذشته، بخصوص از داخل ایران، صورت گرفته است. آنها متهم هستند که به جای متحد و متشکل کردن کارگران، در باره مسائل تئوریک مارکسیستی غور و بحث میکنند و پا به میدان “عمل” نمیگذارند. البته خود ناقدین معلوم نیست کجا و به چه کاری مشغول هستند. اخیرا هم مظفر محمدی با اشاره به دایر شدن چند کلاس کاپیتال در دانشگاههای ایران، در مطلبی به نقد “مارکسیسم علنی” در ایران پرداخته و نوشته است علت اینکه رژیم برخوردی با آنها ندارد، این است که آنها در واقع به نوعی برای رژیم مفیدند. افراد را به جای پراتیک، به مباحث “کشاف” مارکسیستی میکشانند: ادامه‌ی خواندن→

چگونه اعتراضات پراکنده بر سر دستمزدهای معوقه را متحد کنیم.

(تشکلهای توده ای یا نهادهای فعالین کارگری!) ادامه‌ی خواندن→

نام کاسترو بیان نقش اراده انقلابی برای دگرگونی است. کاسترو نه تنها انقلابی را سازماندهی کرد و به پیروزی رساند، بلکه دگرگونیها و اصلاحاتی را در کوبا به سرانجام رساند که زندگی مردم کوبا را انسانی تر از هر کشور دیگری ساخته است. با وجود اقتصاد عقب مانده کوبا که یک علت اساسی آن محاصره اقتصادی آن است، مردم کوبا از تحصیل و بهداشت و درمان و مسکن رایگان برخوردارند. از بیکاری معمول در کشورهای دیگرخبری نیست. برخلاف دیگر کشورهای آمریکای لاتین در کوبا از باندهای قاچاق و آدم کش خبری نیست. این تازه کشوری است که بقول منصور حکمت فقط نسیم سوسیالیسم در آنجا وزیده است. بورژوازی تلاش دارد کوبا را با بلوک شرق و کره شمالی مقایسه کند تا سوسیالیسم و آزادیخواهی و انقلابی گری را خاتمه یافته تلقی کند. اما هر توریست مسافری میتواند به عینه تفاوت کوبا را با آن کشورها ببیند. ادامه‌ی خواندن→

اریک هابسبام قرن بیستم را  عصر افراطها نامید. عصر بحرانهای عمیق اقتصادی و اجتماعی، عصر جنگهای جهانی؛ عصر انقلاب اکتبر و مبارزات عظیم کارگری، عصر سقوط لیبرالیسم و سربرآوردن فاشیسم و نازیسم، عصر قتل عامهای میلیونی، عصر انقلابات در جهان سوم، عصر دوران طلائی رونق پس از جنگ جهانی و دولتهای رفاه،  عصر سقوط بلوک شرق و دیوار برلین و …. ادامه‌ی خواندن→

تعیین مبلغ و دیگر هیچ

شیوه بدیع مبارزه برای افزایش حداقل دستمزد

افزایش حداقل دستمزد هر سال در ایران توسط شورای عالی کار که ترکیب آن از دولت و کارفرمایان و تشکل های دولتی کارگری تشکیل شده است صورت میگیرد و کارگران هیچ نقشی در آن ندارند. دولت هر سال به دلیل افزایش قیمتها و تورم مجبور به افزایش حقوق کارگران میباشد. در صورت سپردن کامل مسئله به بازار، سطح حقوق کارگران از آنچه امروز است سقوط بیشتری میکند.    ادامه‌ی خواندن→

دفن یک تاریخ

( روایت ناسیونالیسم چپ از تاریخ حزب کمونیست ایران و کو مه له) – بخش اول ادامه‌ی خواندن→

به یاد رفیق اسفندیار قربانی و بازگویی یک خاطره

روز سیزدهم تیر ماه سال ۵۹ گلوله های سپاه پاسداران رفیق عزیزم اسفندیار قربانی را از ما گفت. او در آن زمان ۲۱ سال بیشتر نداشت، فقط دو سال بزرگتر از من بود. یاد او و غم عمیق از دست دادن او همچنان در من زنده است. او به دلیل اینکه دوران سخت زندگیم، همیشه با من بوده است، جایگاه خاصی در وجود من یافته است. جدا از دوستیهای عمیق و با احساس دوران نوجوانی و اوائل جوانی، یاد او همیشه در زندان و انفرادیها، در زیر شکنجه و بازجوییها با من بوده است. بخصوص در لحظاتی در زندان که مغز تحت فشارهای روحی و جسمی از فعالیت بازمیایستاد و حالت سر پیدا میکرد، یاد او من را قدرتمند و مقاوم میکرد. رفیق اسفندیار شخصیت فوق العاده محبوب و جذاب و باوقاری داشت. مرگ او آنچنان ساده اتفاق افتاد که من در آن زمانها همیشه به یاد او این شعر شاملو را در دل تکرار میکردم که: ادامه‌ی خواندن→

واقعا تاسف آور است. در چنین مواقعی آدم نمیداند چه بگوید. نادر بکتاش نویسنده خوش فکر، با فرهنگ پیشرو اروپائی بود، که هیچ رگه ای از شرقزدگی و فرهنگ عقب مانده و سنتی معمول میان نویسندگان و شعرای ایرانی در او یافت نمیشد. نوشته های نادر بکتاش در زمینه ادبیات و هنر بطور کلی و هم چنین مقالات اجتماعی و سیاسی او جذاب و جالب بوده است. در نوشته های او تسلط او به ادبیات جهان پیدا بود که البته بدون مدعا از لای نوشته های کوتاه و بلندش درز میکرد. ادامه‌ی خواندن→

“شارلی ابدو هستم ” سارکوزی”هستم! “شارلی ابدو نیستم” ، ” شلمچه” هستم!

با ترور وحشیانه کاریکاتوریستهای آزادیخواه و ضد مذهب شارلی ابدو توسط اسلامیون بحث در مطبوعات کشورهای جهان و محافل روشنفکری و مردم عادی  بر سر آزادی بیان و چند و چون آن متمرکز شده است. شکی نیست که شارلی ابدو به خاطر بیان آزادانه خود مورد ترور گروههای تروریست اسلامی قرار گرفت و مردم هم با شعار “من چارلی ابدو هستم” به میدان آمدند. اما صف “من شارلی هستم ”  فقط صف مردم نبود، بلکه ارتجاعی ترین نیروها هم با همین شعار به میدان آمده اند تا از فرصت پیش آمده به نفع خود بهره برداری کنند. دولتهای اروپایی و نیروهای به غایت ارتجاعی راست و فاشیستی هم به میدان آمده اند تا از فرصت استفاده کنند. ادامه‌ی خواندن→