بیانیه ی جمعی از فعالین کمونیست( پیرامون بحران و اختلافات موجود در حزب کمونیست ایران و کومه له )

بيانيه
September 28, 2020

بیانیه ی جمعی از فعالین کمونیست
(( پیرامون بحران و اختلافات موجود در حزب کمونیست ایران و کومه له ))

نویسندگان این نوشته خود در بخشی از تاریخ حزب کمونیست ایران و کومه له بعنوان هوادار، فعال، عضو، و کادر این جریان شرکت داشته اند. آنچه ما را وادار کرد که بصورت جمعی بر سر بحران و شکاف در حزب کمونیست ایران و کومه له بنویسیم، در حقیقت بیان جهتی دیگر یا بینش و گرایشی دیگر در این جریان است که در جناح بندی های رسمی این تشکیلات جایی ندارد  و در میان طرفداران دو جناح موجود نمایندگی نمی شود. ما اساساً خود را فعالین جنبش کمونیستی و کارگری ایران میدانیم و به این اعتبار وظیفه ی خود دانستیم تا در این خصوص ابراز نظر کنیم.
بحران و انشقاق کنونی در حزب کمونیست ایران و کومه له واقعیتی انکار ناپذیر است. هر چند در اوایل تلاش فراوانی از سوی رهبری حزب و کومه له به خرج داده شد که این ماجرا در خفاء بماند، ولیکن با شکل گیری محافل و دسته بندی ها و متعاقب آن پدید آمدن فضای غیر سیاسی، و همچنین شروع تهدیدها، پرونده سازی ها، شخصیت شکنی ها، و تصفیه ها و اخراج ها توسط کمیته ی خارج از کشور حزب، دیگر راهی برای حل و فصل مشکلات در دالانهای حزبی باقی نماند و امروز شاهد آنیم که طرفین مجادله و کشمکش جاری رسماً رو به جامعه از اختلافات سیاسی و تشکیلاتی می گویند و می نویسند.
بسیاری از کمونیست های جامعه میدانند، چرخش به راست در حزب کمونیست ایران و کومه له موضوع جدیدی نیست و قدمت آن به اندازه ی قسمتی از عمر این جریان یعنی بعد از خارج شدن منصور حکمت و رفقایش از حزب است. از آن تاریخ به بعد گرایشات مختلف که اتفاقاً پیش از تشکیل حزب کمونیست ایران در کومه له حضور داشتند، هر کدام زیر اسامی مختلف شعبات و سازمان های خود را ساخته اند. واقعیت این است، چرخشِ به راستِ آشکار در حزب کمونیست ایران و کومه له بعد از سال ٩١ میلادی در پروسه ایی تاریخی انجام گرفت که نیازهای واقعی این دوره به آن شتاب ویژه ایی داده است. البته این شتاب و تعجیل که دارای سنت های مبارزه ی سیاسی مختص به خود می باشد، با اعتراضات و مقابله ایی از درون مواجه شده است. دوره ایی که جریان راست در این حزب میکوشد همه ی موانع راه خود را بردارد تا بتواند در اوضاع پرتلاطم جاری در جنبش ناسیونالیسم کرد ایفای نقش کند و در این جنبش جایگاهی بدست آورد.
امروزه، اگر به موقعیت این جریان در مبارزه ی طبقاتی و صف بندی های سیاسی بنگریم، و اگر به دوستان و همراهان آن، به مشغله ها و پراتیک رهبری آن، و به فرهنگ و سنت های سیاسی آن نگاه کنیم، مستقل از اختلافات اینجا و آنجای آنها، درمییابیم که این جریان در عالم واقع، جریانی در جنبش ناسیونالیسم کرد با پرچم " چپ " است.
بررسی خطی که این تشکیلات در آن پا گذاشته است، و سیر دگردیسی اش در حوصله ی این نوشته نیست. اما محور اصلی فعالیت اش و قطب نمای حرکت اش، کوشش برای کسب رهبری جنبش ملی کرد است. فعالیت برای یکپارچگی این جنبش و اتحاد احزاب و جریانات تابعه، افق و آرمان و پراتیک روزمره ی کومه له و حزب کمونیست ایران را رقم میزند. این افق و آرمان به شکل فرموله تر در کنگره ی هفدهم و بدنبال آن در اولین پلنوم بعد از این کنگره به تصویب رسید و هیچ " راست و چپی " سر آن شکل نگرفت و هر دو جناح فی الحال موجود بر سرش توافق داشتند.
صرف نظر از پاره ایی انتقادات به تسخیر ارگان ها و خانه تکانی و تصفیه ی کمونیست ها و مخالفان، و جدیتِ جناح رهبری حزب کمونیست ایران به امید وادار کردن جناح رهبری کومه له به تسلیم، از نظر پایه ایی هر دو طرف در یک مسیر راه رفته و راه میروند. جناح های " چپ و راست " حزب کمونیست ایران و کومه له در تاریخ سی ساله ی گذشته، بر یک بستر مشترک، و در خدمت یک جنبش واحد، به مرور خود را صیقل داده اند و سیاست و آرمان های خود را تدقیق کرده اند. در این سه دهه هر دو جناح در کمرنگ کردن رادیکالیسم کمونیستی، در تنگ کردن فضاء برای کمونیست های انقلابی و در انزوا قرار دادن آنان، در مقابله ی سیاسی با تاریخ واقعی حزب کمونیست ایران و کومه له قبل از سال ٩١ میلادی، در تاریخ سازی های غیر واقعی و غیر تاریخی، در دفاع از حاکمیتِ حاکمان اقلیم کردستان، در چشم پوشی و سکوت در مقابل بردگی و استثمار شدید کارگران و مردم زحمتکش کردستان عراق، در تعریف و تمجید از جلال طالبانی، در سکوت در مقابل زن ستیزی و کشتار زنان تحت حاکمیت احزب کردی در کردستان عراق، در سکوت مقابل آدم ربایی و ترور کمونیست ها توسط حکام کردستان عراق، سکوت در قبالِ همکاری نزدیک آنان با ایران و ترکیه، در دفاع از کنگره ی ملی کرد، در دفاع و شرکت در همکاری و باج دهی به سازمان ها و احزاب ناسیونالیست کرد ایرانی، در دفاع از سیاست های " پ ک ک " و اقمار او با توجیه مقابله ی این حزب با داعش و دفاع از " جنبش روژآوا " ، و دهها مورد از این قبیل با هم و در کنار هم بوده اند.
جناح چپ، تا به اینک یک کلمه نقد کمونیستی از این تاریخ و این سیاست ها نداشته است. به همین دلیل ابراهیم علیزاده با خاطری آسوده و با صراحت در فراخوان به نزدیکان خود و شاخه های جدا شده از حزب و کومه له از جمله روند سوسیالیستی و بقیه ی کومه له ایی ها و محافل ناسیونالیستی در میان آنها، از بی آزاری حزب کمونیست ایران برای پیوستن اشان به جریان خود می گوید.
بنا به آنچه گفته شد، اختلاف بر سر شیوه ی همکاری و تنظیم مناسبات با سازمان ها و احزاب ناسیونالیستی، اختلاف بر سر شیوه ی حاکمیت در کردستان، اختلاف بر سر نفس موجودیت و ماندگاری حزب کمونیست ایران، اختلاف بر سر مبحث سوسیالیسم در یک کشور، و سایر موضوعات، هنوز نه بیان افقی متفاوت، و نه بیان نمایندگی کردن یک جنبش متفاوت است.
ناگفته نماند، شکی نداریم که در میان طیف چپ در حزب کمونیست ایران و کومه له، انسان های مبارز و انقلابی زیادی هستند که قلباً خود را کمونیست دانسته و آرزوی انقلاب کارگری و تحقق سوسیالیسم را دارند. با این وجود، این رفقا شایسته است بدانند که طی سی سال اخیر، حزب کمونیست ایران « در داخل کشور » هیچگاه بصورت عملی به امر اتحاد طبقه ی کارگر، به امر تقویت گرایش سوسیالیستی درون این طبقه، به امر تحکیم موقعیت کمونیست ها در میان این طبقه، و سرانجام به امر سازماندهی در راستای وقوع انقلاب کارگری نپرداخته است. هر دو جناح فعلی حزب کمونیست ایران و سازمان کردستان آن ( کومه له ) به جای اینکه تلاش کنند تا این جریان در محل زیست و کار طبقه ی کارگر شهری ( پرولتاریا ) حضور داشته باشد و در سازمان دادن و هدایت مبارزات این طبقه، و نیز توده های فرودست به ایفای نقش بپردازد، در همه ی سی سال سپری شده سرگرم تشکیلات داری و حفظ اردوگاه در کردستان عراق به هر قیمتی و تقدس بخشیدن به اردوگاه نشینی بوده اند. 
***
ما نویسندگان این نوشته، علیه کل این خط مشی و سیاست ها هستیم. آرمان و افق ما همان آرمان و افقی است که از روز تشکیل حزب کمونیست ایران تا سال ١٩٩١ میلادی بر این جریان حاکم بود. ما نویسندگان این نوشته، مدافعان واقعی آن تاریخ پر از افتخار هستیم. ما خود را بخشی از تلاش و مبارزه برای انقلاب کارگری و ایجاد سوسیالیسم می دانیم و به این اعتبار حاضر به باج دهی به هیچ جریان و حزب و قدرت ناسیونالیستی از هر نوع آن نیستیم و به قول لنین حتی با "عادلانه " ترین و " صادقانه " ترین اشان. ما بیشترین و برنده ترین نقد کمونیستی از ناسیونالیسم کرد و همه ی جناح های راست و چپ جنبش بورژوایی کرد، و همچنین ناسیونالیسم ایرانی را یک ضرورت حیاتی جهت تأمین شرایط اتحاد سراسری کارگران کشور می دانیم.
رفع ستمگری ملی از کانال رفراندوم و به رأی مردم کردستان مبنی بر جدایی یا ماندگاری در چهارچوب ایران آنهم با حقوق شهروندی کاملاً برابر، راه حل ما برای پایان دادن به این معضل، و از بین رفتن این غده ی سرطانی است. تحقیقاً، برداشتن این مانع برداشتن یکی از موانع اتحاد مبارزاتی کارگران و هموار شدن مسیر انقلاب کارگری در ایران است.
جریانی که به بهانه ی وجود ستمگری ملی، به تبلیغ ملی گرایی و " کردایتی " می پردازد، جریانی که حفظ یکپارچگی " جنبش کردستان و احزابش " افق و استراتژی اش است، جریانی که کارگر کرد زبان را به برادری با کارفرما و سرمایه داران کرد دعوت می کند، در صف سرمایه داران و کارفرمایان و ناسیونالیست ها ی کرد علیه کارگر و منافع اش ایستاده است.
ما در بیرون، در برابر خط مشی سیاسی ایی که از اعتبار حزب کمونیست ایران و کومه له ی کمونیست برای خدمت به جنبش ناسیونالیستی کرد استفاده می کند، ساکت نخواهیم نشست. ما تنها نیستیم! ما متحد همه ی محافل کمونیستی و افراد و جریاناتی می باشیم که بی اما و اگر برای کمونیسم دل می سوزانند و از منافع عالیه ی طبقه ی کارگر دفاع می کنند و انقلاب کارگری و بنای ساختمان سوسیالیسم را امر و وظیفه ی امروز و عاجل خود می دانند، برایش کار می کنند و نقشه می ریزند. ما در این راه از همکاری و همفکری مدافعان واقعی تاریخ کمونیستی حزب کمونیست ایران و کومه له، و تمامی کارگران کمونیست، استقبال می کنیم.
در پایان، اعلام می داریم که نباید به خاطر اختلافات سیاسی، معیشت و نان و دارو و... منتقدان در اردوگاه توسط جناح رهبری کومه له که تمام امکانات تشکیلات را در اختیار دارد، به گروگان گرفته شوند. از آنجایی که نیروی مستقر در اردوگاه مسلح است و فضای ناسالم  و غیر سیاسی، و پر از کینه و نفرت، می تواند فاجعه ببار بیاورد، لذا ما ابراهیم علیزاده و همراهان او در قبال سلامتی و امنیت جانی رفقای منتقد در اردوگاه را مسئول می دانیم.
• شهین وطندوست
• فوزیه نصرت پور
• روناک محمدی نوره
•  اسد گلچینی
• آسو سهامی
• خبات قوامی
• محمد پایدار
• هژیر نینا
• آرمان پویا
• علی علیخانی
• ظهیر رضوی
• فرشید شکری
9/28/2020