بگذار برخیزد!
فرناز امامی
January 18, 2020
لبخند
بگذار برخیزد!
(احمدشاملو)
هموطنانم! تک تک ما امروز افتخار حضور در تجمع همبستگی با مردم ستمدیده کشورمان را داریم.
همگی به سوگ از دست دادن عزیزانی که مظلومانه بدست حکومت دیکتاتور جمهوری اسلامی و سپاه قاتل کشته شدند نشستیم.
امروز با روشن کردن شمعهایمان وبدست گرفتن گلها
میخواهیم به دنیا نشان دهیم که چقدر مردم ایران تحت ظلم و بیداد نظام دیکتار جمهوری اسلامی بخصوص شخص خامنه ای منفور و ادم کشقرار دارند.
مردمی که ۴۰ سال یوغ حکومتی ، اسلامی را متحمل شدند.
حکومتی که با جنایات مختلف ملت سرزمینمان ایران را آزرد.
اما این اخرین جنایتش که شنیع ترین جنایت ممکن بود زیر فشار جوامع بین الملل فاش شد و بار دیگر دستهای الوده به خون حکومت ۱۷۶ نفردیگر را پرپر کرد.
پرپر کردن جوانانی نخبه که سالها تلاش و پشتکارشان را در لحظه ای
سیاستهای کثیف خامنه ای ، پودر کرد
وبدنهایشان را تکه تکه در هوا پراکنده ساخت.
عمق فلاکت رژیم به نقطه ای رسیده که گویی کنترل امور از دستان خون آلودشان خارج شده.
از یک طرف در یک تبانی مهمترین فرمانده نظامی خود را قربانی میکند تا شاید فضای اعتراضی جامعه که از آبان ماه شعله ور شده را تحتالشعاع قرار دهد.
و با صرف صدها میلیارد تومان هزینه جهت عزاداری وپرداخت هزینه های جابجایی پورن استارهای لبنانی و سوری برای به تصویر کشیدنحضور حتی بی حجابها در تشییع پیکره به اصطلاح سردارشان و به کشته دادن دهها شرکت کننده در عزاداری تسلط از دست رفته برجامعه رادوباره به دست اورد
از سوی دیگر با لاف انتقام سخت خامنه ای و شلیک موشک ، به زمین خالی قرارگاه امریکا در خاک عراق میزان تهی بودن دشمنی که ۴۰ سالمانند مترسک بر سر مردم قرار داده است را به نمایش میگذارد.
فاجعه زمانی تکمیل میشود که در اثناء
شلیک موشک به عراق یک موشک در آسمان خودبه هواپیمای مسافری شلیک میکند.
رژیم سراپا دروغ سه روز هرگونه احتمال و نظر نسبت به اصابت موشک به هواپیما را انکار کرده و کسانی که چنین نظراتی داشته اند را موردتهدید قرار میدهند.
تا نهایتا نه در مقابل چشم مردم که تحت فشار جوامع بین الملل مجبور به اعتراف میشوند.
این در حالیست که هرگز به کشتار در نیزار ماهشهر لب به اعتراف نگشود. .
تا کنون از هفت هزار معترض دستگیر شده آبان ماه حرفی به میان نیاورده.
از قتلگاه های اسلامشهر و شهریار و سایر شهرها سخنی نگفته.
هرگز جعبه های سیاه سالهای ۶۷/۷۷/۷۸/۸۸/۹۶/۹۸ را فاش نکرده.
این بار رژیم به روشنی نشان داد که تحت فشار نیروهای خارجی لب به اعتراف میگشاید.
همان کشورهایی که طی ۴۰ سال به عنوان دشمن معرفی میکرده.
همانجایی که ثروتهای دزدیده شده مردم را ذخیره میکند.
اما در مقابل ، مردم حتی برای عزاداری فرزندانشان با دار و درفش و تهدید و دستگیری پاسخ میگیرند.
یکی دیگر قاسمشان را میکشد، انتقام سختش را از مردم و سرنشینان هواپیما میگیرد.
به راستی چگونه میتوان تحت تسلط چنین حکومتی جانی
آرام و بی تفاوت زندگی کرد؟
چگونه میتوان این همه جنایت را تحمل کرد و دم نزد.
چگونه میتوان نابودیه عشق سه روزه پونه و ارش را دید و سکوت ماند؟
چگونه میتوان از کنار اشک ها و بغض های گره خورده در گلوی پدر راستین گذشت؟ مگر ممکن است وقتی حامد اسماعیلیون از شیرینیزندگیشان میگوید و رابطه عاشقانه اشان بتوان گذشت؟ چطور پرپر شدن جوانان نخبه و تلاشگرمان را که در لحظه ای به باد رفت میتوان دید واشک نریخت؟
ماه عسل تلاش چندین ساله صدها جوان از مدد سیاست های کثیف خامنه ای و سپاه سراپا جنایتش بر باد رفت .
این روزها تک تک ما که دور از خاک و سرزمینمان ایران هستیم در غم و اندوه این از دست رفتگان زجه میزنیم و از این همه ظلم و بیداد و سرکوبخشمگین وپر از تنفر از این حکومت و شخص خامنه ای قاتل هستیم.
وقت آن رسیده که تک تک ما همراه و همصدا با سراسر مردم ایران باشیم. هریک از ما هرانچه در دست داریم، با فریادهایمان، قلم هایمان،قدمهایمان با ایران همسو شویم و به مددشان بشتابیم.
۱۶ ژانویه ۲۰۲۰
