بمناسبت ١٠ دسامبر روز جهانی حقوق بشر

سینا مهدویان
December 12, 2019

بمناسبت ١٠ دسامبر روز جهانی حقوق بشر
در حالیکه بیش از هفتاد سال از تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر و متعاقبا نامگذاری دهم دسامبر به عنوان روز جهانی حقوق بشر
 بوسیله سازمان یونسکو میگذرد حقیقتا سوال اساسی اینجاست که ما باید سالروزش را جشن بگیریم یا سالمرگش را تحلیل کنیم؟ حقیقتا کدام یک؟ و اصولا کدامین حقوق بشر؟؟ در واقع بر اساس اصول مندرج در این اعلامیه حقوقی، حکومت ها ملزم به تامین آزادی و برابری انسان‌هااز هر رنگ و نژاد، برابری جنسیتی، حق آزادی اندیشه، حق آزادی بیان، حق دسترسی آزاد به اطلاعات حقی که در ایران
 
(در دست حکومت است و هر وقت بخواهد شهروندانش را از آن محروم می‌کند، مانند آنچه در آبان‌ماه از طریق قطع اینترنت ایران از سرور جهانی اتفاق افتاد) و حق انتخاب مذهب، به صرف انسان بودن می باشند اما متاسفانه در عمل می بینیم که برابری عمومی انسان ها چیزی بیش از حیله ای سیاسی برای فریب مردم نیست که به صورت مسئله ای سیاسی و اجتماعی مطرح شده است و البته هر ساله همایش ها و کنوانسیون های متعددی با هزینه های گزاف در اقصی نقاط دنیا برگزار میشود که به نظر بیشتر جنبه تبلیغی دارد و در واقع با وجود امضاهایی که کشورهای دنیا در پای اعلامیه جهانی حقوق بشر نهاده‌اند( توجها ایران چهل و چهار سال پیش پیوست) در عمل در سراسر جهان هر روز این حقوق را نقض می‌کنند.به طور مثال اصل بیست و پنجم اعلامیه جهانی حقوق بشر می‌گوید: هر شخصی حق دارد که از سطح زندگی مناسب برای تامین سلامتی و رفاه خود و خانواده‌اش، به ویژه از حیث خوراک،

 پوشاک، مسکن، مراقبت‌های پزشکی و خدمات اجتماعی ضروری برخوردار شود اما هر روز صدهزار انسان در جهان بر اثر گرسنگی می‌میرند و یا اصل پنجم اعلامیه می‌گوید: هیچ کس نباید شکنجه شود یا تحت مجازات یا رفتاری ظالمانه، انسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد حال آنکه طبق گزارش سالانه سازمان عفو بین‌الملل هنوز هم در بسیاری از کشورهای جهان و از جمله ایران انسانها را شکنجه می‌کنند و یا ماده بیستم که هر انسانی را دارای حق آزادی تجمع ها و تشکل های مسالمت آمیز دانسته است، حقی که در ماه گذشته در کشورمان به فاحش ترین شکل نادیده گرفته شد و از جوانان سرزمینم که به طور خودجوش و مسالمت جویانه به گرانی بنزین اعتراض داشتند، با شلیک مستقیم گلوله استقبال شد که در نتیجه شمار زیادی از هم وطنانم در خیابان‌ها کشته شدند یا پشت میله‌ها زندانی شدند و هم اینک تحت بازداشت و شکنجه به سر میبرند، جوانانی که دغدغه‌شان صرفا رهایی از زیر بار حکومت دیکتاتوری و ساختن کشور و در نهایت جهانی بهتر بود، جهانی به دور از تبعیض، نفرت، خشونت و نژادپرستی.

 بنابراین بدیهی است میزان نقض این حقوق در دول و حکومت های مختلف نسبی است چرا که با نگاهی به حوادث آبان ماه ایران و وضعیت اقلیت های قومی و دینی، وضعیت زنان، وضعیت کودکان، وضعیت کارگران، شرایط زندانیان، وضعیت وکلا و روزنامه‌نگاران، وضعیت دو تابعیتی ها و.در سرزمین مادری و البته نمونه های مشابه فعلی در عراق و لبنان و شیلی و هنگ کنگ و... به روشنی مشخص است که نقض حقوق بشر در برخی حکومت ها به صد درصد می رسد... در خاتمه باید یادآور شد فارغ از تاثیرگذاری و یا بی اثر بودن همه قطع نامه ها و همایش ها و تحریم ها و... تغییرات بنیادین حقوق بشر از درون هر جامعه‌ای نشأت می‌گیرد و در واقع تنها یک جامعه مدنی قوی و آگاهی جمعی درمورد حقوق بشر در بین شهروندان می‌تواند استقرار پایدار حقوق بشر در جامعه را تضمین کند
 با مهر، سینا مهدویان وکیل پایه یک دادگستری در ایران و فعال حقوق بشر
آذر ماه۱۳۹۸برابر با ماه دسامبر ۲۰۱۹