چپ ِ انتقاد ناپذیر وقپه بردوشان ِ لیبرال منش!

خدامراد فولادی
February 06, 2020

چپ ِ انتقاد ناپذیر وقپه بردوشان ِ لیبرال منش!

چپ ِ انحصارطلب و تمامییت خواه، مستبدالرای و یک کلام است. یعنی اگر سفید را سیاه و سیاه را سفید توصیف کرد، هر قدر برای اش دلیل ِ علمی و عینی بیاوری که اشتباه می کند باز بر سر ِ « حرف ِ مرد یکی است» خود می ایستد و حاضر نیست رای و نظر ِ نادرست اش را تغییر داده و با واقعییت و حقیقت منطبق سازد. معتقد است اولن هرتغییر ِ رژیمی در ایران انقلاب ِ اجتماعی است، و ثانین از این رو، هدف ِ انقلاب نیز سوسیالیسم، و رهبری ِ انقلاب هم با دار و دسته و فرقه ی اوست، که وکالت و نیابت ِ طبقه ی کارگر را برعهده دارد. وقتی برای اش دلیل بیاوری که بر طبق ِتئوری ِ راهنما( مارکسیسم) انقلاب ِ اجتماعی فقط در کشورهای پیش رفته روی می دهد و هدف ِ بی واسطه و آنی اش تغییر ِ نوع ِ مالکییت بر ابزار ِ تولید از خصوصی به اجتماعی است و این نوع ِ نوین ِ مالکییت نیازمند ِ پیشرفته ترین تراز ِ تولید و مناسبات ِ تولیدی است تا جامعه بتواند با داشتن ِ چنین پیش شرط های فراگیر ِ اقتصادی- سیاسی یی با کم ترین مقاومتی از سوی بورژوازی و کم ترین تلفاتی از سوی جامعه و نیروهای مولده و خصوصن پرولتاریا، به مرحله ی عالی تری از تکامل ِ اجتماعی گذر نماید، گره بر پیشانی می آورد و یقه ی منتقد را می گیرد که تو طرفدار و نوکر امپریالیسم هستی! به بیان ِ دیگر، از نگاه ِ این چپ ِ وارونه اندیش و وارونه گو، نوکر و هوادار ِ امپریالیسم کسی یا کسانی هستند که بر طبق ِ داده های تئوریک و حتا تجربی معتقدند انقلاب ِ دورانی- طبقاتی ضرورتن باید در همان کشورهای موسوم به امپریالیسم صورت پذیرد، و نه کسانی که با وارونه گویی وظیفه و خطر ِ انقلاب را از دوش ِ امپریالیسم یا همان کشور های پیشرفته بر میدارند و بر دوش ِ نحیف ِ جامعه های کم توسعه یافته با مناسبات ِ پدرشاهی ِ پیشاسرمایه داری می اندازند. این چپ، که به غلط خود را مارکسیست می نامد حاضر نیست به کتاب های مارکس مراجعه نماید و ببیند مارکس در مانیفست، ایدئولوژی ِ آلمانی، گروندریسه و سرمایه و حتا نامه های اش به سوسیال دموکرات های آلمانی و یا روسی در زمان ِ خود با توجه به سطح ِ پیشرفت ِ هر جامعه چه گفته ، و چرا بر تقدم ِ انقلاب ِ سوسیالیستی در کشورهای پیشرفته تاکید، و احزاب ِ سوسیالیست و کمونیست در کشورهای کم توسعه یافته و عقب مانده را از توهم ِ ایجاد ِ سوسیالیسم در کشورهای شان برحذر داشته است. یقینن تاکید ِ مارکس بر هردو جنبه ی تولید و مناسبات ِتولید بوده است. یعنی، برای مارکس ِ دیالکتیک اندیش و تکامل گرا آنچه گذار از سرمایه داری به سوسیالیسم را ضرورت می بخشد، هردو وجه ِ پیشرفته ی نیروهای مولده و مناسبات ِ درخور و شایسته ی این تراز ِ پیشرفت یعنی دموکراسی ِ دورانی یا همان دموکراسی ِ بورژوایی است. زندگی و فعالیت ِ تئوریک ِ مارکس و انگلس در انگلیس ِ صنعتی و دموکراسی ِ واقعن موجود ِ آن، نشانگر ِ این واقعیت است که مارکس و انگلس بدون ِ این دموکراسی و آن نیروهای مولد که امکان های فعالیت ِ زیستی و نظری ِآنها رابرخلاف ِ میل ِ بورژوازی  فراهم کرده بود هرگز قادر به نظریه پردازی و به جا گذاشتن ِ چنین آثار تئوریک ِ گرانبهایی برای بشریت نبودند.

چپ ِ ایرانی که در اروپا و آمریکا و به طور ِ کلی کشورهای مشهور به غربی زندگی می کنند وخودازدموکراسی ِ واقعن موجود ِ بورژوایی و مزایای سیاسی و اقتصادی ِ آن کشورها به قدر ِ نیاز- اگرنگویم بیش ازحد ِ نیاز!- برخوردارند، ایرانیان ِ ساکن ِ ایران و از جمله مارکسیست ها را از تلاش برای کسب ِ آنچه آنان دارند یعنی آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی و بهره مندی از رفاه ِ اقتصادی- که استبداد ِ حاکم مانع ِ تحقق شان است – منع می کنند و هرکس را که براین دو مطالبه ی تاریخی به عنوان ِ اصلی ترین مطالبات ِ این جامعه پافشاری نماید، لیبرال و نئولیبرال می نامند. ازسوی دیگر،باتناقض گویی ِ آشکاری که از فقر ِ دانش ِ تئوریک سر چشمه می گیرد ادعا می کنند خود ِ رژیم ِ حاکم نیز حکومتی نئولیبرال است. یعنی به بیان ِ دیگر، هم مطالبه کنندگان ِ دموکراسی ِ بورژوایی لیبرال و نئولیبرال اند و هم خود ِ حکومتی که مطالبه کنندگان ِ دموکراسی ِ لیبرال را به جرم ِ مطالبه ی آنچه قاعدتن باید درجامعه ی تحت ِ حاکمییت اش و بنابر ماهییت ِ بورژوایی اش موجود باشد دستگیر، زندانی و حتا اعدام می کند. از کرامات ِ چپ ِ ما چه عجب!  وقتی هم برای شان دلیل بیاوری که درایران تحت ِ سلطه ی استبداد ِ پدر شاهی ِ ولایتی خلافتی  هیچ لیبرال و نئولیبرالی هیچ مقام و منصبی در حاکمییت ندارد و کسانی که آنها لیبرال می نامند نظامیان ِ قپه بردوش ِ  یونیفورم اندیشی هستند که به فرمان ِ یک فرمانده ِ کل و با زور ِ اسلحه قدرت ِ سیاسی را یک شبه تصاحب کرده و بدون ِ هیچگونه سابقه ی فعالیت ِ تولیدی،  تمام اموال و دارایی ها( کارخانه ها،بانک ها، و شرکت های بزرگ ) را مصادره نموده و سند مالکییت به نام ِ خود زده اند،یعنی حاصل  ِ کار ِ تولیدی ِدوطبقه ی  تاریخی، بورژوازی و پرولتاریا را راهزنانه تصاحب کرده و به مالکییت ِ غیر ِ طبقاتی ِ خود در آورده اند( نظامیان ِسرباز خانه ای ِ بوناپارتیست مسلک وقتی به قدرت ِ سیاسی برسند  هیچ طبقه ی اجتماعی ِ معاصری را نمایندگی نمی کنند. بلکه حاکمان ِ قدر قدرت ِسرباز خانه ای به وسعت ِ یک کشورند . ) باز هم اصرار دارند که  نظامی پادگانی های فاقد هوییت و شناسه ی طبقاتی ِاین دوران لیبرال و نئولیبرال اند.

با این درک و برداشت ِ غیر ِ علمی و غیر ِ ماتریالیستی از چنین حکومت ِ نابه هنگام ِ تاریخی دورانی، و بی اعتنایی به نقدهای تحلیل گرانه از جایگاه ِ ماتریالیسم ِ تاریخی بر آن، چپ ِ نقدناپذیر خودرا به چندین ناسازنمایی ِ عینی و منطقی گرفتار می سازد که برون رفت از آن جز با سفسطه و تحریف ِ واقعیت امکان پذیر نیست. نخستین ناساز نمایی خود ِ حاکمییت ِ واپسگرایی است که نه در عرصه ی تولید و نه در زمینه ی مناسبات ِ تولید و خصوصن دموکراسی ِ دورانی فاقد ِ مشخصه های نظام ِ بورژوایی است. شاهد ِ مثال فراوان است، ازجمله این که زندان های رژیم پراز افرادی هم از بورژوازی و هم ازپرولتاریا هستند که هم مطالبات ِ تاریخی ِ تحقق نیافته دارند- مانند ِ بورژوازی ِ لیبرال که خواهان ِ برگزاری ِ انتخابات ِ بدون ِ سد ِ صلاحیت ِ شورای نگهبان، یعنی خواهان ِ انتخاباتی است که احزاب و جناح های مختلف ِ بورژوازی بدون ِ هیچ قید و شرطی در آن به رقابت بپردازند و حزبی که بیشترین آرا را کسب کند دولت را تشکیل دهد و اداره کننده ی واقعی ِ اقتصاد و سیاست فقط دولت ِ حزبی بدون ِ یک رهبر ِ مادام العمر ِ همه کاره با دولت ِ  پشت ِ پرده و در سایه باشد. درجانب ِ دیگر، کارگران ِ حق طلبی هستند که ماه ها دستمزد شان پرداخت نگردیده و به خاطر ِ مطالبه ی آن به زندان انداخته می شوند و شلاق می خورند. از جانب ِ دیگر و ناسازنمایی ِ تاریخی دورانی ِ دیگر، زنان ِ برابری خواه اند که هم خواهان ِ برابری ِ حقوقی با مردان هستند ، هم با حجاب ِ اجباری مخالف و خواهان ِ آزادی ِ انتخاب ِ نوع ِ پوشش ِ خویش بدون مداخله ی رژیم اند. برهرعملکرد ِ این رژیم انگشت بگذاری کوچکترین نشانه ای از لیبرالیسم ِ ادعایی چپ ِ انتقاد ناپذیر نمی بینی، و همه نشان از استبدادی می دهد که کم ترین همخوانی با لیبرالیسم و نئولیبرالیسم ندارد. ببینید در این چهل و یک سال حاکمییت ِ رژیم اسلامی در کشورهای پیشرفته و حکومت های بورژوا لیبرال و یا به اعتقاد ِچپ نئولیبرال چند حزب با رهبران ِ مختلف  به تناوب و با انتخابات ِ آزاد و با مراجعه به آرای عمومی تشکیل ِ دولت داده اند، در حالی که در ایران در همین مدت از صدر تا ذیل ِ حکومت، یعنی از رهبر ِ فعال مایشاء ِ مادام عمرش گرفته تا نمایندگان ِ مجلس و شورای نگهبان و مجمع ِ تشخیص ِ مصلحت و رئیسان ِ جمهوری یی که برگزیده ی میان دو گزینه ی بد و بدتر بوده اند، همه به جز آنان که مرده اند و غیر از کسانی که به دلیل ِ «خروج از خط ِ رهبری» مغضوب و خانه نشین شده اندهمه همان کسانی هستند که از ابتدای قدرت یابی رژیم مصدر ِ کار و صاحب ِ پست و مقام بوده اند. آیا این است معناومفهوم ِ لیبرالیسم و نئولیبرالیسم، جناب ِ چپ؟ این چه لیبرالیسمی است که شما از آن به لیبرال ها و نئولیبرال های اروپا و آمریکا پناه برده اید؟ مگر نه این که بورژوازی ِ لیبرال یک طبقه ی جهانی با خصوصییت و خصلت های مشترک و از جمله پناه دادن به پناهجویان ِ کشورهای استبداد زده است؟پس چرا کسی از آن کشورها نه آنکه به این رژیم پناهنده شود، بلکه حتا جرات نکند به عنوان ِ توریست به ایران سفر کند؟ این چپ اگر مارکسیست بود و رابطه ی ایده پردازی و نظر وری با نقد و نقد پذیری را می دانست، به نظرات ِ مخالف آن هم از موضع ِ مارکسیستی بها می داد و اینهمه بر تحلیل های نادرست در همه ی زمینه ها و ازجمله لیبرال نامیدن ِحاکمان ِ نظامی پافشاری نمی کرد. چرا که در آن صورت می دانست تولید ِ ایده و نظر در عرصه ی سیاسی و اجتماعی، همچون تولید در عرصه ی اقتصادی دو سویه دارد که یک سویه تولید ِ ایده و نظر، و سویه ی دیگر مصرف ِ ایده و نظر توسط ِ مخاطب ِ ایده پرداز و نظرور است. یعنی ایده و نظر فرآوردی ذهنی است که باید توسط ِ مخاطبان و درپراتیک ِ اجتماعی و سیاسی مصرف شود، و اگر مصرف نشود اگرچه فرآورده است اما فرآورده ای بی مصرف است وخصوصیت ِ عام بودن و هدف مندی ِ تولیدی اش را از دست می دهد. در واقع، این سویه ی مصرف در پراتیک ِ اجتماعی است که با استقبال از ایده و نظر ِ راه نما هم موجب ِ رشد و تکامل ِ ایده و نظر می شود، و هم موجب ِ رشد و ارتقای آگاهی های خود به عنوان ِ مخاطب. اگر کیفییت ِ ایده و نظریه متناسب و همراستای نیازها و مطالبات ِ جامعه ی مشخص ِ مورد ِ خطاب ِ تحلیلگر و نویسنده باشد، استقبال از آن نیز مقبولییت و عمومییت پیدا کرده و شخص ِ نظرور تشویق به ادامه ی کار و فعالییت خواهد شد. اما اگر برعکس، ایده و نظری به دلیل ِ شناخت شناسی ِ غلط زیر ِ سوآل برود و مورد ِ استقبال قرار نگیرد، و بدتر از آن تحلیلگر و ایده پرداز به نقدهای وارد بر ایده ی خود پاسخ ِ ایجابی ندهد و در ایده های زیر ِ سوآل رفته اش تجدید ِ نظر نکند، مفهوم ِ عمل اش این است که فعالیت او در راستای خواست و مطالبه ی عمومی در آن عرصه ی مشخص نبوده و در نتیجه همسو و همجهت با تکامل ِ آن جامعه ی معیینی که مخاطب ِ اوست عمل ننموده، و از این رو،به ناگزیر از جرگه ی دوستان و مدافعان ِجامعه ی مطالبه گر بیرون خواهد رفت. در واقع، این نیاز و مطالبه ی مصرف کننده ی ایده و نظر یعنی جامعه در کلییت ِ همبسته و همپیوسته اش در یک برش ِ تاریخی دورانی ِمعین ِ آن است که اعتبار ِ ایده ها و نظرهای مختلف را با نیازها و مطالبه های تاریخی اش می سنجد و ایده و نظری را برای به پراتیک در آوردن ِ آن بر می گزیند و به محک ِ تجربه می زند که مشکلات ِ روزمره در وهله ی نخست، و راهبرد ِ بلند مدت ِ تاریخی اش را در وهله ی بعد پاسخگو بوده و مرتفع سازد.

ازنظرگاه ِ مارکسیستی و تاریخی دورانی، ایده و نظر به مثابه ِ تولیدی اجتماعی برای استفاده و مصرف ِ جامعه و طبقه ی کارگری است که در این دوران جامعه را نمایندگی می کند. در حالی که از دید ِ چپ ِ فرقه گرای رهبرسالار و پنهان کار، تولید ِ ایده و نظر صرفن برای مصرف ِفرقه با هدف ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی است. همچنان که در دوران ِ پیشاسرمایه داری یعنی الگوی تشکیلاتی ِ فرقه های دربسته ی خانوادگی ِ پدرسالار و رهبر سالار تولید صرفن برای مصرف ِ خانواده بود، تولید ِ ایده و نظر در تشکیلات های فرقه ای نیز عمدتن برای مصرف ِ خانواده ( گروه، دار و دسته ) است و مخاطب ِ تحلیلگر و نظرور قبل از هرکس همان دار و دسته و هماندیشان و افراد ِ همخانواده ی شخص ِ رهنمود دهنده است. به همین دلیل هم هست که هر دار و دسته ای دارای یک قلمروی تشکیلاتی ِ خودویژه با رهبر ِ خود ویژه است که از قلمروی دیگر تشکیلات ها و دیگر رهبران مجزااست، اگرچه همه هم ظاهرن یک هدف دارند. تنها چیزی هم که در عملکرد های این دار و دسته های جدا ازیکدیگر مشترک است انتقادناپذیری است. چرا که هیچ فرد یا دارو دسته و تشکیلات ِ غیر ِ خودی را دارای صلاحییت ِ مداخله در امور تشکیلاتی و خانوادگی و حریم ِ خصوصی ِ خود نمی دانند. چرا که هدف ِ شان اساسن و صرفن کسب ِ قدرت ِ سیاسی به طورانحصاری و اختصاصی بدون ِ شرکت و دخالت ِ دیگر رقیبان ِ منتظرالحکومه است.

این چپ ِ واپس مانده از ساز وکارهای دموکراتیک ِ معاصر، انحصارطلب وتمامییت خواه و تن ندهنده به هیچگونه انتقادی که در عین ِ حال تمایل و اعتنایی به مطالبه ی اصلی ِ این جامعه یعنی دموکراسی و آزادی های سیاسی ندارد وسرکوب کنندگان ِ شهروندان ِ دموکراسیخواه را لیبرال ونئولیبرال می نامد تا توجیهی برای تصاحب ِ قدرت ِ سیاسی ِ خود داشته باشد( که همین توجیه گری هم تناقض آمیزاست، چرا که اگر حاکمان لیبرال یا نولیبرال باشند، طبقه ی کارگر مانند جامعه های پیشرفته، خود به بلوغ ِ سیاسی و طبقاتی رسیده و دارای تشکل ِ مربوط به خود است و از این رو نیازی به « نایب الحکومه » برای اداره ی جامعه ندارد)، اگر به قدرت دست یابد همچنان نقدناپذیر خواهدبود و هر نقد و نظر و مطالبه ای را لیبرالی و امپریالیستی قلمداد کرده و نقدکنندگان و مطالبه گران و حتا خود ِ طبقه ی کارگر ِ از دید ِ او به بلوغ نرسیده و هنوز ناآگاه را به شدت سرکوب خواهد کرد.