فراخوان به سازمانیابی نه انفعال
ناصر بابامیری
December 06, 2019فراخوان به سازمانیابی نه انفعال
طی چند روز گذشته از سوی بخشی از انجمن، کمیته و طیفی محدود سندیکایی بیانیه ای انتشار یافت که بعد از توضیح شرایط پیشارو در جامعه ایران مردم را اینگونه فراخوان داده: « ۱- در روز پنج شنبه ۱۴ آذر ماه با پوشیدن لباس سیاه و تقدیم دسته گل بر سر مزار این عزیزان حضور یافته و یا در سطح شهر با روشن کردن شمع و یا هر ابتکار عملی دیگری ازجمله خاموش کردن چراغ منازل در ساعت ۹ شب ، یاد قربانیان اعتراضات را گرامی می داریم.
۲- در روز شنبه ۱۶ آذر ماه به احترام جان باختن دانش آموزان و دانشجویان ، در سراسر مراکز آموزشی، در ساعت ده صبح و در شیفت عصر در ساعت ۳ بعد از ظهر معلمان همراه با دانش آموزان یک دقیقه سکوت نموده، و یا معلمان می توانند حتی با پوشیدن جامه ی سیاه بر سر کلاس ها حضور یابند.
۳- همزمان با شانزده آذر که مصادف با روز دانشجو و نماد تاریخی مبارزات حق طلبانه دانشجویان محسوب می گردد، دانشگاه ها نیز در برگزاری این یادمان مشارکت نمایند.» بجز یک دقیقه سکوت بخاطر یاد جانبختگان که برخاسته از سنت انترنالیستی است، بقیه موارد این فراخوان سنت طبقات پیشرو جامعه نیست، این فراخوان برازنده این همه رزم مبارزاتی و این همه جانفشانی نیست. این فراخوان حتی اگر به نیابت از سوی کل طبقه کارگر هم باشد، که خوشبختانه نیست، برخاسته از تناسب قوای ایجاد شده نیست که دارد بنفع پیشروی در مبارزات عمل میکند! برخاسته از موقعیت و شرایطی نیست که جامعه ایران هنوز به لحاظ مبارزاتی بشدت ملتهب است. این فراخوان بجای تمرکز هر چه بیشتر روی مکانیزمها و راههای عملی جهت سازمانیابی و انسجام مبارزاتی وسیعتر، جهت کم هزینه تر بودن در تقابل و رویارویی مجدد با رژیم که دیر یا زود در راهست. این فراخوان بجای تلاش برای هر چه هماهنگ، منسجم، متشکل تر و سراسری تر کردن مبارزه، آگاهانه یا ناآگاهانه دارد سنت انفعالی را پیش پای جامعه میگذارد. اینگونه فراخوان و بیانیه دادنها، اگر تا قبل از خیزش دی ماه خصوصا راست جامعه (بنا به سنت دیرینه شان) پیشقراولش بودند شاید میگرفت. اکثرا راست جامعه که علیه قهر انقلابی اند این نسخه ها دم دست ترین ابزارشان است جهت اینکه خلاقیت و شور مبارزاتی مردم به ستوه آمده از رژیم را از محتوای تهی کنند. حتی تلاش میکنند در بخش چپ جامعه توهم به این تاکتیک و فراخونها ایجاد کنند. و فرضشان بر اینست در دل اوضاع پیشاور بعید نیست به این شیوه از چپ جامعه هم برای تغییر تناسب قوا نیرو بگیرند.
اما اساسا یکی از دستاوردهای بارز انفجار اجتماعی دی ماه نود و شیش این بود که این سنتها را تا حدود زیادی جارو کرد. اتفاقا یکی دیگر از دستاورد و ویژگیهای مبارزات دی ماه این بود بیش از پیش جامعه ایران در مبارزه سیاسی به چپ جامعه نگاه داشت و تکیه کرده بود نه به راست. کمااینکه خیزش آبانماه نیز نه تنها در میدان نبرد تن به تن با قوای رژیم جنگید بلکه مبارزاتش حاوی صریح ترین پیامها برای آندستجات نیز بود که مدام به منبر رفته و علیه شرایط رو به اعتلای انقلابی و قهر انقلابی رجزخوانی میکردند. نظیر رجز خوانیهای ضد انقلابی "شورای مدیریت گذار"، " مرکز همکاری احزاب کرد" و " جبهه مبارزه مسمالمت آمیز و بدور از خشونت" و ده ها طیف رنگاو رنگ، بخوانید معماران بدون اجر و مواجب ستون پنج رژیمی! هر چند خیزش آبانماه به خون کشیده شد اما رژیم میداند علیرغم جوی خون راه انداختنن به هیچ شیوه ای نمیشود جامعه را به روزهای قبل از خیزش آبانماه برگرداند. کمااینکه نتوانست برغم سرکوب خیزش دیماه مردم را به روزهای قبل از خیزش دی ماه 96 برگرداند! تناسب قوای مبارزات پیشارو از خیزش دیماه و به دنبال آن اعتراض و اعتصابات دوره ای و خیزش آبانماه به ما راه را نشان داده که فراخوانهایمان نیز باید برخاسته از این تناسب مبارزاتی ایجاد شده و از جنس استراتژیمان باشد, نه متکی به سنتهایی که مبارزه چپ جامعه و خصوصا طبقه کارگر(بدلیل جایگاه طبقاتی و سیاسیش) از قدیم با آن بیگانه بوده.
قدرت ما در متشکل بودن ماست
پیش بسوی سازمانیابی و تشکل هر چه سراسری تر
