جوگیر شدن!

عطا خُلقی
November 02, 2019

جوگیر شدن!

متأسفانه بسیاری از دوستداران جنبش روژئاوا، متأثر از القائات ناسیونالیستی، بجای اینکه جنبه های تحول بخش (الگوی خودمدیریتی روژئاوا) را بچسبند و (ایده اداره شورایی) جامعه را تبلیغ و پی بگیرند، حواشی رویدادها برایشان برجستگی می یابند و از اینکه می شنوند که ترامپ یکی از فرماندهان محبوب روژئاوا را ’‘ژنرال'' خوانده و یا فلان مقام آمریکایی در حیاط پشتی اداره ای از ادارات آمریکا ’‘ئالای کوردستان‘' را برافراشته است، هیجان زده و جوگیر می شوند.

جالب اینکه دولتها و دولتمدارهای بزرگ و کوچک، حس و حال این مردم را خوب می شناسند و هرازگاهی از میان محبوبانِ خودِ آنها، بُتی برایشان می تراشند تا عکسش را در قاب کنند و با آن خوش و سرگرم باشند و آنها نیز فرصت یابند بی دغدغه امور خود را پیش ببرند.

اینها خوب می دانند که چه را باید برجسته کنند و مردم را با آن مشغول کنند و چه ها را باید از دید و نگاه آنها و افکارعمومی جهان دور نگه دارند. اینها در همانحال که محبوبی از محبوبان خودِ مردم را برجسته می کنند، قدرت جمعی و عملکرد اجتماعی و الگوی خودمدیریتی روژئاوا را که (تبلور اراده متشکل و توده ای خودِ مردم است)، چنان در حاشیه نگه میدارند که کسی از چند و چون این شیوه از اداره کردن جامعه، سر درنیاورد.

این شیادان، آگاهانه اراده جمعی تبلور یافته در ارگانهای خودگردانی را دَور می زنند و رندانه  هر آنچه که این مردم را بیشتر جوگیر سازد و از مسائل جدی دور نماید، رو دست می گیرند.

تأسف آور اینکه همین مردم، نه تنها این رودست خوردن ها را درنمی یابند؛ بلکه از اینکه دلالی همچون ترامپ، تلفنی با فرمانده ای کُرد گپ و گفتگویی داشته و وی را ’‘ژنرال'' خوانده است و در جایی دیگر دولتمدار شیاد دیگری پرچم کردستان را هوا کرده است، در پوست خود نمی گنجند و از آمریکایی که مجوز کشتار مردم روژئاوا را کفِ دستِ اردوغان گذاشته است؛ انتظار ترحم را دارد و ’‘منطقه پرواز ممنوع‘' را، مطالبه می کند!

و باز تأسف آورتر اینکه هیچیک از همین مردم، در هیچ گردهم آیی و آکسیونی، صحبتی از مضمون برنامه خودمدیریتی (که عظمت جنبش روژئاوا را نمایندگی می کند)، بمیان نمی آورد. نه کسی بندی از بندهای این برنامه را تراکت و پلاکارد می کند و در دست می گیرد و نه در هیچ گوشه ای از سوشیال میدیا اشاره ای به آن می شود و نه در هیچ نشست و گفتگویی عمومی در این رابطه حرفی بمیان می آید؛ اما همه جا فریاد ’‘بژی بژی‘' و…، بلند و پروفایل و تی شرت مُنَقَش به تصویر اوجلان و رهبران و فرماندهان و…، پُر است و جنگل پرچم های رنگی سه گوش و  عَلَم و کُتَلِ دیگر احزاب، برجسته تر از هر شعار و فریادِ حقخواهانه ای توجه ها را بخود جلب می نماید!

آیا وقت آن نرسیده است که مبارزه علیه اشغالگری و شیوه حقخواهی ها را، فراتر از این های و هوی ها و اسطوره تراشی ها و بُت پرستی ها، به فاز دیگری بُرد و مبارزات را متکی به اراده متشکل و مستقل خود، و به رزم و نبردِ خود، با گفتمانی دیگر و تاکتیک های نوین دیگری پیش بر؟!

عطا خُلقی ۳۱ اکتبر ۲۰۱۹