« مصی » علینژاد ومعنای ملاقاتش با پمپئو

سعید سهرابی
February 07, 2019

 « مصی » علینژاد ومعنای ملاقاتش با پمپئو

جنبش زنان باید حضور ونقش در قدرت سیاسی آینده را جدی بگیرد.

معیار واقعی آزادی ودموکراسی ، حضور ودخالت در تعیین سرنوشت خویش است

جنبش زنان از نقش وپتانسیل منحصر بفرد در تحولات آتی در ایران برخوردار است. اگرچه هیچ انقلابی بدون شرکت ودخالت زنان به سرانجام نمی رسد اماجنبش زنان در ایران هیچگاه در چنین مقامی که امروز دارد نبوده است وتا مادامکه ظرفیت های متراکم ناشی از موقعیت کنونی را تخلیه نکرده باشند این نقش بی بدیل را حفظ خواهد کرد.همیشه جنبش زنان والبته هر جنش اجتماعی دیگری آوردگاه دو طبقه بوده است ودوراه حل جلوی خود داشته است راه حل کارگری وراه حل سرمایه دارانه  . امروزه در ایفای این نقش جنبش زنان براحتی میتواند به هر طبقه اجتماعی که میل کند موچب پیروزی اش گردد. در شرایط کنونی طبقه کارگر با درس هایی که از انقلاب بهمن آموخته است وقدمهای بزرگی که در تعریف دولت آینده برداشته است از یکسو وچهره روزآمد ومتناسب با نیازهای جنبش زنان واز همه مهمتر حضور زنان جوان فرهیخته در صفوف خود که طی چهل سال مبارزه با یک رژیم قرون وسطایی آبدیده شده اند وباز هم مهمتر از آن فریاد جوانان پس از دیماه تحت شعار فرزند کارگرانیم، کنارشان میمانیم، رعشه بر اندام طبقه حاکم انداخته است وزمینه های در دست داشتن ابتکار عمل در خیزش های آتی را در جذب جنبش های اجتماعی از خود بروز داده است. یکی از خطر هایی که جنبش زنان وبالقوه طبقه کارگر را تهدید میکند تخلیه این جنبش یعنی جنبش زنان ازظواهر دولت مذهبی ورها کردن خواسته های دیگر جنبش یا چذب جنبش در کنار طبقه حاکم است. مثلا یک سرهنگ بازنشسته هم اگر موقعیتش پیش آید میتواند حجاب را اختیاری وحتی ممنوع کند. واز این طریق خواسته های دیگر را زیر بگیرد. مصی علینژاد اگر نه خودش بلکه دیدگاهش  سمبل چنین تحولاتی است که هم میتواند درون حاکمیت واپوزیسیون بورژوا طرفدار داشته باشد هم در سطح جهانی بخشی قدرتمند در حکومت آمریکا واروپا را پشت خود بسیج کند( همانطور که گفتم نگاهش اگر نه خودش که این اهمیت را ندارد). در جنبش زنان گرایشات متعددی تا کنون تحت عناوین مختلف از این نوع پاسخگویی ها ومشابهاتش به مسئله زنان استقبال کرده اند . حتی بخشی بنام چپ تحت عنوان بد وبدتر وکاچی به از هیچی نقدا نیروی چنین تحولی هستند. این گرایشات تا کنون هم در این محدوده ایفای نقش کرده واز عروج جنبش زنان بسوی ریشه های ستم وراه حل های اساسی ممانعت کرده اند. ضعف هایی که در حال حاضر جنبش انقلابی ایران از آن رنج میبرد اگر نتواند هرچه زودتر تصحیح شود با پشتوانه سیستم موجود، چنین راه حل هایی در استین سرمایه داری جهانی ودر ظرفیت بخشی از طبقه حاکم در ایران وبمثابه حمله به جنبش انقلابی خواهد بود. سازمانیابی مستقل طبقه کارگروپذیرش آلترناتیو کارگری در جنبش های اجتماعی که در مناسب ترین حالت خود در دهه های اخیر قرار دارد ستون فقرات پیروزی جنبش انقلابی در ایران را رقم میزند. سوسیالیزم در لحطه کنونی معنایی جز این ندارد. در این رابطه موانع چندی وجود دارد .نخست پراکندگی در صفوف نیروهای چپ و کمونیست و انقلابی است. با رشد جنبش کارگری ملزومات اتحاد وهمکاری این نیروها بیش از هر وقتی بوجود آمده است . دولت جایگزین بمثابه عمده ترین محور همکاری تحت عنوان دولتی کارگری وشورایی بیشتر از هروقت قبول عام یافته است. یقینا موانعی بر سر همکاری هنوز باقی است که باید جداگانه به آن پرداخت اما یک موضوع که به مبحث کنونی  این متن مربوط تر است رابطه جنبش های اجتماعی است . واقعیت اینست که طبقه کارگر از طریق طرح خواسته های جنبش های اجتماعی با آنها مرتبط میشود .زمینه مادی این ارتباط خواسته های مشترک است . نه تشکل مشترک حول فصل مشترک خواسته ها. شورا ها ظرف مناسب و تجلی این همکاری است. جنبش زنان علاوه بر وجود دیکتاتوری بعلت وجود گرایشات مذکور از سازمانیابی حول خواسته های اساسی خود بازمانده است .برخی خواسته ها اساسا تحت عنوان خواسته هایی با درجه اهمیت کمتر پس زده شده اند. اگر برای تحمیل حجاب بهانه خواسته های مهم تر مطرح شد در حالیکه هیچ یک از خواسته های دیگر هم محور سازماندهی قرار نگرفت و جنبش زنان به امان شیطان رها شد . اینک این یک وظیفه مهم است که در کنار لغو قوانین مذهبی در باره زنان از جمله حجاب مسئله کارخانگی وبیمه های اجتماعی ورفاه محور سازمانیابی جنبش زنان باشد .تشکل زنان خانه دار وبیکاران وپیشتازی در امر شوراهای محلات یکی از عمده ترین محور های سازمانیابی جنبش انقلابی است  مهمتر از خواسته ها تلاش برای جنبشی قدرتمند وسازمان یافته وآگاه بر حقوق خویش است  که میتواند هر خواستی را بر هر حکومتی تحمیل کند. تنها بدست آوردن چنین قدرت متشکلی است که میتواند طرحهای ناظر بر ضعیف کردن ومورد سوء استفاده قرار دادن جنبش های اجتماعی را خنثی کند. استقبال از مصی وعرض و طول خواسته هایش خطری را به ما یادآوری کرد که تنها با عمیق تر کردن خواسته ها وسازمانیافتن حول آنها میتوان از شرش خلاص شد. هیچکس نمی تواند امروز انکار کند که بخش عظیمی از زنان خود کارگرند وهمراه کارگران برای بدست گرفتن قدرت سیاسی خیز برداشته اند .از قدرت سیاسی نباید فاصله گرفت وآنرا نامربوط به جنبش زنان تلقی کرد. تدوین قوانین هر اندازه که مفید باشد جای حضور درتعیین سرنوشت خودرا نمیگیرد ومرد سالاری را عقب نمی راند. آنکه قدرت سیاسی را علی السویه میداند وتنها امیدش وضع قوانین است به آزادی نمی رسد.حضور بخش عظیمی از زنان در طبقه کارگر،یعنی  نقطه قوت وتفاوت جنبش زنان را با هر جنبش دیگر نباید زیر پرچم طبقه سرمایه دارحاکم و دیگران پایمال نمود. ضمن بدست گرفتن پرچم مقابله با قوانین ضد زن ودولت مذهبی وقوانینش باید در شکل گیری قدرت سیاسی آینده نقش ودخالت وحضور داشت. جنبش زنان بدون این نقش ملعبه کسانی چون مصی وپمپئوو طبقه حاکم خواهد شد.از این زاویه مهم است که کدام قدرت سیاسی قرار است تامین کننده آزادی زنان باشد ونه با حضور چند زن نخبه، بلکه بدون نقش وحضوروسیع وسازمانیافته زنان درقدرت چگونه این عمل ممکن است؟

سعید سهرابی 190206

پاسخ به یک سوال : «حضوریعنی چه ؟ من در آوردی است ؟»

دموکراسی بورژوایی از رای سخن میگوید من اینجا از حضور صحبت کرده ام .اکتفا به رای تا کنون نتایج درخشانی نداشته است آنرا باید با حضور تکمیل کرد .زیرا حضور در قدرت سیاسی یا دموکراسی مستقیم یا شورا ها همه این ملزومات را اعم از رای ودخالت وعمل واجرا با هم در نظر میگیرد . درواقع معنای دموکراسی کارگری وشورایی را بیان میکند. باید برای حضور جنگید که شامل همه ابعاد دخالتگری در سرنوشت خویش است . یک اتفاق تاریخی است که در کمون پاریس وانقلاب اکتبر افتاد وبا کلمه حضور بر آن تاکید گذاشته ام


 
 

  Share/Save/Bookmark 

 
 

     مطالب مرتبط

 
   
 

Copyright © 2006 azadi-b.com