پوپولیست های کردستان

یادداشت اخیر مظفر محمدی، تحت عنوان “چپ کردستان و بیگانگی با سیاست!” خیلی سر راست همان حرفی را میزند که ریبوار احمد در لفافه میگوید. دقیق شدن در بنیاد بحث مظفر، یعنی تعریف چپ، تمام بنائی که او، ریبوار احمد، و کلا جناح چپ ناسیونالیست کرد حسرت، نیت و آرزوی ساختنش را دارند برملا میکند.

آقای مظفر محمدی میگوید: «چپ کردستان عراق را طیف گسترده ای از کمونیست ها، سوسیالیست ها، آزادیخواهان، سکولارها، دمکراسی خواهان، رفرمیست ها، ناسیونالیست های چپ و لیبرال ها …، تشکیل می دهد» [١]

مظفر تعریف خود از چپ را آنقدر رقیق کرده است که حتی ترامپ هم در آن میگنجد. برای مظفر آزایخواهان قائم بذاتی وجود دارند که نه کمونیست، نه سوسیالیست و نه رفرمیستند. این “آزادیخواه” چه کسی است؟ ریگان و بوش و تاچر و ترامپ نیز خود را “آزادیخواه” و رهبر “دنیای آزاد” میدانند. مظفر در هر بندی از تعریف از چپ یک جماعت مستقل از دیگری را لیست میکند. او سکولارهائی مستقل معرفی کرده که نه کمونیست، نه سوسیالیست، نه رفرمیست، نه آزایدخواه و نه دمکراسی طلبند. در این مورد مظفر درست میگوید چون فقط یک قلم بشار اسد، بن علی، مبارک، قذافی و صدام هم سکولار بودند. آنچه که تازگی دارد این است که مظفر تلاش میکند برای امثال بشار اسد در چپ جا باز کند. مظفر دمکراسی خواه را حتی مستقل از” آزادیخواه” لیست کرده و به این ترتیب هر جک و جانور فاشیستی که خود را دمکراسی خواه بداند در لیست چپ قرار داده است، از جمله ولتر پاسدارهای جمهوری اسلامی. کدام لیبرال در کردستان عراق وجود دارد، الله و اعلم؟ منظور مظفر از “لیبرال” دقیقا چیست؟ لیبرال اقتصادی، یعنی هواداران سرمایه داری بازار آزاد؟ یا لیبرال در قلمرو سیاسی که با دمکراسی پارلمانتاریستی تداعی میشود؟ مظفر لیبرال را ازدمکراسی خواه و “آزادیخواه” تفکیک کرده است، پس لابد او لیبرال اقتصادی را مد نظر دارد، سرمایه دار بازاری، بعبارت دیگر بازاریان کردستان! بالاخره میرسیم به شاهکار مظفر در گنجاندن ناسیونالیست بعنوان چپ. برای اینکار او مجبور است یک سوتی گنده ای بشکل همانگوئی را قورت بده چون او چپ را با چپ تعریف کرده است: “چپ کیست؟ ناسیونالیست چپ”! او میداند اگر بگوید بخشی از ناسیونالیستها هم چپ هستند بند را آب داده، چون ناسیونالیست با قدرت مطلق از تعلق جناحیش ناسیونالیست است. پس او از قبل یک “چپ” به ناسیونالیست میچسباند تا زمختی ناسیونالیسم را با لقب چپ آرایش کند. “ناسیونالیست چپ” وصف حال گرایشی است که مظفر محمدی ــ در روزهایی که او قبراق وسرخط است ــ به آن تعلق دارد. دست آخر مظفر سه تا نقطه در انتهای لیست کسانی که بزعم او در چپ میگنجند، برای روز مبادا، اضافه کرده استکه باید خوانده شود:” تعجب نکنید اگر فردا من خیلی های دیگر را، از هر جنبش و گرایش فکری و نظری که باشند، در زمره چپ قرار بدهم”.

این توصیف از چپ اشتباه لپی یا یک فرمول سهوی از چپ نیست. مظفر بسیار فکر شده و عمدی چنین لیستی را سرهم بندی کرده است. غرض مظفر از این تعریف گل و گشاد از “گروه ها و جمع ها و محافل و احزاب” چپ را باید در جمله بعدی او دریافت. او حکم میدهد:

«با این حکم شروع کنم که امروزه هیچ گروه و جمع و محفل و حزب چپی در کل این طیف به تنهایی شانس تبدیل شدن به یک آلترناتیو قدرتمند برای پاسخ به وضعیت کنونی کردستان را ندارد.»

بعله، تمام این صغرا کبرا چیدن ها برای اینست که بگوید “چپ ها”، یعنی کمونیست ها و ناسیونالیست ها و لیبرال ها و دمکراسی خواهان و رفرمیست ها و سکولارها و “سه تا نقطه” شما به تنهائی زورش را ندارید، متحد شوید! همه با همی از “چپ” که بواقع همه کس از جمله بشار اسد، ترامپ و جناحی از جمهوری اسلامی در آن میگنجند.[٢] حال اگر بگیم آقای مظفر محمدی شما پوپولیست بودید و هستید، لابد به او برمیخورد.

مظفر تنها نیست. این گونه نگرش به چپ و اتحاد وصف حال تمام گروههای جاری و فعال یا منفعل در تمام کردستان هاست. بجز مقطعی بسیار کوتاه، کردستان همیشه عرصه فعالیت دو جناح متفاوت از یک جنبش واحد ناسیونالیستی بوده است. مهم نیست که جناح چپ ناسیونالیست کرد خود را کمونیست یا آزادیخواه یا دمکراسی طلب تلقی میکند. این جناح بی مایه همیشه و همیشه بقول مظفر با “تلاشهای بیدریغ” ش درست سر بزنگاه به ناسیونالیسم کرد سواری میدهد. این جناح چپ ناسیونالیسم که تا ٢٠ سال دیگر هم زر زر و نق هایش را به جناح راست تکرار میکند، در اولین سربزنگاه بعدی “مام جلال” روز را میابد و بارزانی روز برایش اعضای خودی خانواده میشود. پشت سر آنها رژه میرود. چرا؟ چون هر دو جناح ناسیونالیست کرد استقلال طلبند، بدنبال کشور سازی برای کشوری سازیند. راستش جناح راست این جنبش حداقل صداقت دارد و به همین دلیل هم همیشه جناح راست پایه قوی تری دارد. ناسیونالیستی که خیلی سر راست حرف از ملت برتر و کشور بهتر بزند طبعا خریدار بهتری دارد تا جناحی که همان حرفها را در لفافه “کمونیست” و “سوسیالیسم” میزند. جناح راست حداقل ادعای “کمونیست” بودن ندارد،تحت پوشش کارگر و سوسیالیسم عوامفریبی نمیکند. چپ پوپولیست، یا همان جناح چپ ناسیونالیسم کرد امروز به نق زدن افتاده است چون بارزانی اش در بازی کشور سازی برای سرمایه دار کرد باخت، بدنبال ساخت بارزانی جدیدی از جناح چپ است. در جواب به اینهمه قبل از هرچیز باید به توده مردم در کردستان، خصوصا نسل جوان که تجربه کمتری دارد گفت: تکلیف جناح راست ناسیونالیسم که روشن است، شما فریب پوپولیست های چپ را نخورید! و در هر صورت، عمرتان را در خدمت استقلال طلبی ناسیونالیسم کرد تلف نکنید.

زیر نویس

[١] http://www.azadi-b.com/G/2017/12/post_301.html

[٢] این موضع جدیدی از مظفرهائی که در “خط رسمی” جمع شدند نیست. اینها در سال ٢٠٠۴ هم به نیت تشکیل یک دولت همه با هم با حجاریان از حککا جدا شدند