عریانی تابوهای تهران

عریانی تابوهای تهران

«تهران تابو» فیلمی دیدنی است. علی سوزنده کارگردان ۴۷ ساله ساکن آلمان، فیلمش را توسط موسسه اتریشی «coop99» تولید کرده که حامی و معرف فیلم های آلترناتیو و سینماگران نسل جدید است. ماجراهایی که در تهران تابو می بینیم برای همه ما آشنا است. کارگردان برای اینکه فیلم تا حد ممکن رئالیستی از آب در بیاید آن را به روش «روتواسکوپی rotoscopie» ساخته است. یعنی بازیگران مقابل پردۀ سبز ایفای نقش کرده اند؛ تصاویرشان با استفاده از برنامۀ کامپیوتری به انیمیشن تبدیل شده، سپس بر زمینۀ تصاویر جان یافتۀ خانه و خیابان قرار گرفته است. به هیچ روشی جز این نمی شد بیرون از تهران، فیلمی از زندگی روزمرۀ این شهر ساخت که تهرانش واقعا تهران باشد.
فیلم یک «سیاه نمایی» کامل است! از آن فیلم هایی که داد مقامات فرهنگی و ارشادی جمهوری اسلامی را در می آورد. «تهران تابو» عین یک آینه است در مقابل جامعه. هرکس می تواند گوشه ای از شخصیت یا زندگی خود و یا اطرافیان و در و همسایه اش را در آن پیدا کند. می تواند صحنه هایی که بارها در برابر چشمش رخ داده و از کنارش عبور کرده را برایش مرور کند. در این آینه ما دو پاره شدن فکری و هویتی اهالی یک کلان شهر را می بینیم که در دورویی و دروغ و فرصت طلبی و فساد بروز پیدا می کند. کلاف سر در گم روابط اسارت بار، خشن و تحمل ناپذیری را می بینیم که بین حاکمان و محکومان (از صحن دادگستری گرفته تا ایست بازرسی، از تاکسی گرفته تا تختخواب) برقرار شده است. ستم نهادینۀ جنسیتی و جایگاه فرودست زن در این جامعۀ طبقاتی سود ـ محور، واقعیتی است که از شوک آغازین تا تراژدی پایانی فیلم فریاد زده می شود.
علی سوزنده، در مورد انگیزۀ ساختن «تهران تابو» چنین می گوید: «یک روز در آلمان سوار مترو بودم. دو تا برادر دوقلوی ایرانی را دیدم که دارند با هم حرف می زنند. از روابط جنسی شان در سفری که به ایران داشتند می گفتند. آن وسط، صحبت از زن تن فروشی کردند که پسر خردسالش را هم با خود آورده بود. شنیدن این حرف، ذهن مرا مشغول مسئلۀ سکسوالیته در ایران کرد. تحقیقاتم را با جست و جو در شبکه های اجتماعی به پیش بردم. خاطرات خودم را هم زیر و رو کردم. از خود پرسیدم که این همه تابو را چطور می شود به زبان آورد. ماجرا از اینجا شروع شد….»
این روزها که رسانه های غرب تلاش می کنند تصویری رنگ و لعاب زده و توریستی از ایران جمهوری اسلامی به خورد افکار عمومی بدهند، نمایش فیلمی مثل «تهران تابو» حداقل می تواند پرسشی چند در ذهن بخشی از مخاطبان غیر ایرانی ایجاد کند. حداقل می تواند به آن دسته از سینماگران و هنرمندان که به تعهد اجتماعی فکر می کنند، حاضر نیستند با وضع حاکم کنار بیایند و ساکت نشستن رنج شان می دهد، راه نشان دهد.

آیدین صورتگر

نشانی وبلاگ:
Ideaydin.blogspot.com