چرا لنینیست ها دشمن ِ طبقه ی کارگرند؟

چرا لنینیست ها دشمن ِ طبقه ی کارگرند؟

(لنینیست ها بخوانند و پاسخ دهند.)

با گرامیداشت ِ روز ِ جهانی ِ کارگر این روز خجسته را به طبقه ی کارگر ِ جهانی و مدافعان ِ راستین ِ این طبقه شادباش می گویم.

٭٭٭

لنینیسم و لنینیست ها به دلایلی که برخواهم شمرد برخلاف ِ تبلیغات شان نه تنها دوستان ِ طبقه ی کارگر نیستند بلکه دشمنان ِ این طبقه هم در سطح ِ ملی و هم در سطح ِ جهانی اند.

دلایلی که هم تئوریک و هم تاریخی و تجربی و نشانگر ِ این واقعیت هستند که لنینیسم از آنجا که چه در نظر و چه در عمل همسویی ِ تاریخی با تکامل ِ اجتماعی ندارد نمی تواند ادعای همبستگی و همپیوندی با طبقه ای داشته باشد که نماینده و کارگزار ِ تاریخ در مرحله ای از تکامل ِ اجتماعی است که ایجابن و ضرورتن به سوسیالیسم و کمونیسم یعنی نهایتن از قلمروی ضرورت به قلمروی آزادی که فرجام ِ تاریخ ِ جامعه ی انسانی است فرا خواهد رفت.

لنینیسم نه دروجه تولیدی و نه دروجه مناسباتی نگرش ِ تکامل گرا و فرارفتی به نیروهای مولده و مناسبات ِ اجتماعی ِ متناسب با دوران ِ معاصر ندارد، بلکه با مطرح نمودن ِ راه ِ رشد ِ غیرسرمایه داری و درواقع نشان دادن ِ در ِ باغ ِ سبز ِ خیالی و دروغین به جامعه هم مانع ِ رشد ِ نیروهای مولده و هم اخلال کننده و بازدارنده ی مناسباتی می شود که با رشد ِ طبیعی شان عوامل ِ اصلی و تاریخی ِ گذار از این دوران به دوران ِ عالی ترند.

از دیدگاه ِ ماتریالیسم ِ تاریخی، دوران ِ ما دوران ِ سرمایه داری و تضاد ِ غالب بر این دوران تضاد ِ کار ِ اجتماعی و مالکیت ِ خصوصی بر ابزار ِ تولید یا به عبارت ِ دیگر تضاد ِ کار و سرمایه است.

در این شیوه ی تولیدی هم وحدتی ارگانیک میان ِ نیروهای مولده و مناسبات ِ تولیدی، و هم تضادی هر دم افزاینده میان ِ شیوه ی تولیدی که نیروی اصلی ِ آن طبقه ی کارگر است با شیوه ی بهره وری و بهره مندی از فرآورده های تولید وجود دارد که درنهایت این تضاد به فروپاشی ِ نظام ِ موجود ِ سرمایه انجامیده و درنتیجه جامعه ی انسانی به مرحله ی عالی تری از تکامل ِ اجتماعی فرا خواهد رفت.

بنابر آموزش های مارکس و انگلس در ماتریالیسم ِ تاریخی، شیوه ی تولید ِ پسافئودالی شیوه ی تولید سرمایه داری است که شامل ِ دو طبقه ی اصلی ِ بورژوازی و پرولتاریاست. بورژوازی مالک ِ ابزار ِ تولید و پرولتاریا مالک ِ نیروی کار است. ابزار ِ تولید و نیروی کار بر روی هم تشکیل دهنده ی نیروهای مولده اند. مالک ِ ابزار ِ تولید یعنی بورژوازی نیروی کار ِ پرولتاریا را از او می خرد و به خدمت ِ تولید درمی آورد. از این رو، رابطه ای مستقیم میان ِ تولید ِ سرمایه دارانه از یک سو، و فروش ِ نیروی کار توسط ِ پرولتاریا و خرید ِ آن توسط ِ بورژوازی از سوی دیگر وجود دارد. تضاد ِ اصلی ِ دوران ِ سرمایه داری درواقع نه تضاد ِ خریدار و فروشنده یعنی عوامل ِ انسانی، آنچنان که لنینیست ها تصور و تبلیغ می کنند، بلکه تضاد ِ ناشی از سازمان ِ اجتماعی – اقتصادی و عملکرد ِ نظامی است که بر خرید و   فروش ِ نیروی کار استوار است به طوری که از یک سو طبقه ی کارگر را وادار به فروش ِ نیروی کار ِ خود می کند تا از گرسنگی نمیرد، و از سوی دیگر بورژوازی را وادار و محق می سازد که آن نیرو را به هر قیمتی که خود، یعنی نظام ِ مالکیتی ِ سرمایه دارانه ایجاب و اقتضا می کند بخرد. در این رابطه ی دو سویه ی دیالکتیکی و اجبارن اختیاری، و اقتصادی ِ خرید و فروش یا فروش و خرید، هم جنبه ی ایجابی و هم جنبه ی منفی (نفی کنندگی) وجود دارد. جنبه ی ایجابی در سویه ی سرمایه و نظام ِ تولیدی ِ مناسباتی ِ محافظه کار ِ سرمایه، و جنبه ی منفی (نفی کننده) در سویه ی کار و نیروی انقلابی و تکامل گرای کار (هر دو به لحاظ ِ تاریخی و دورانی). هرچه وزنه ی خرید ِ نیروی کار کاهش یابد وزنه ی فروش ِ آن افزایش یافته و در نتیجه ی این کاهش و افزایش ِ کمیت های خرید و فروش ، یعنی درجه ی مزد ِ پرداختی و شدت ِ کار، تضاد ِ کار و سرمایه شدت می یابد تا درنهایت به از هم پاشیدن ِ سازوکارهای نظام ِ سرمایه بیانجامد.

سوسیالیسم ِ علمی کشف کننده و توضیح دهنده ی این ناسازوارگی و ناهمخوانی ِ تاریخی – دورانی میان ِ نیروی کار یعنی اصلی ترین نیروی مولده، و شیوه ی دو جانبه ی خرید و فروش و همچنین تولید و توزیع ِ ثروت های اجتماعی است که خود ِ نیروی کار ِ کارگران ِ جزء مهم و مهم ترین جزء این ثروت هاست که کم ترین سهم بری از تولید و توزیع ِ سرمایه دارانه عاید ِ آن می گردد.

در این مرحله از تکامل ِاجتماعی، هرچه نظام ِ سرمایه به مثابه وحدتی مادی سیستمی و تاریخی سازمان یافته تر و انسجام کار و سرمایه از هر دو سو پیشرفته تر باشد، درنتیجه تضاد ِ آن دو نیز حادتر و شدیدتر شده تا سرانجام مطابق ِ کردوکارهای قانونمند ِ خود ِ نظام و قوانین ِ حاکم بر هستی ِ مادی ِ آن، کلیت ِ نظام رو به زوال نهاده و جای خود را به مرحله ی عالی تری از تکامل دهد.

در تمام ِ این دوران از آغازگاه ِ پیدایش تا زوال و فروپاشی، انسان به عنوان ِ تعیین کننده ترین عامل و کارگزار ِ تاریخی حضور ِ فیزیکی و اندیشه ورانه دارد و اوست که نقش ِ اجراکننده ی شعورمندانه و کم و بیش آگاهانه متناسب با مرحله و درجه ی پیشرفت ِ هستی ِ اجتماعی و آگاهی ِ اجتماعی اش در این ضرورت ِ تاریخی را دارد که به میزان ِ شناخت ِ قوانین ِ حاکم بر کردوکارهای قانونمند ِ جامعه راستای حرکت تاریخ را تشخیص داده، هموار می سازد و خود را همراه با تاریخ به عنوان ِ سازنده ی تاریخ به پیش می برد.

در دوران ِ ما یعنی دوران ِ سرمایه داری بورژوازی واسطه، و پرولتاریا کارشناس و مجری ِ این حرکت ِ تاریخی و نماینده ی کل ِ جامعه است.

لنین و لنینیست ها با نادیده گرفتن و درواقع بی اعتنایی به این قوانین ِ عام یعنی بی اعتنایی به ماتریالیسم ِ تاریخی و سوسیالیسم ِ علمی، با تبلیغ ِ راه ِ رشد ِ غیر ِ سرمایه داری در نظر و عمل ضدیت ِ خود را هم با این آموزه ها و هم با طبقه ی کارگر نشان می دهند.

راه ِ رشد ِ غیر ِ سرمایه داری یا به بیان ِ واقعی تر سرمایه داری ِ دولتی با مناسبات ِ عقب مانده ی پدرشاهی که عبارت است از سرکردگی و حاکمیت  ِ انحصاری ِ یک دارودسته ی نظامی پادگانی ِ تا دندان مسلح بر قدرت ِ سیاسی با در اختیار گرفتن ِ کلیه ی نهادها و بنیادهای تولیدی، اقتصادی و مالی ِ جامعه، تمام ِ مشاغل ِ پردرآمد و پست های کلیدی را میان ِ خود و نزدیکان  ِ خود تقسیم کرده و شیره ی حیات ِ جامعه را تا آنجا که توان ِ سرکوب داشته و عمرشان کفاف دهد می مکند، و اگر به مرگ ِ طبیعی بمیرند این ارثیه ی به زور تصاحب کرده را به فرزندان یا نزدیک ترین رفقای خود واگذار می کنند.

در هر صورت این نوع حاکمیت ِ مستبدانه و سرکوبگر نه برآمده از سازوکارهای قانونمند ِ نظام ِ سرمایه و نیروهای مولده و مناسبات ِ تولیدی آن، بلکه در تقابل با این سازوکارها و درنتیجه در تقابل با رشد ِ قانونمند ِ طبقه ی کارگر و مانع ِ اصلی ِ فرارفت ِ تاریخی ِ نظام و گذار ِ آن به سوسیالیسم و کمونیسم است.

راه ِ رشد ِ غیر ِ سرمایه داری یا همچنان که در بالا گفته شد سرمایه داری ِ دولتی که با کسب ِ قدرت ِ سیاسی توسط ِ حزب یا درواقع فرقه ی لنینیست در یک جامعه ی کم توسعه یافته با نیروهای مولده ی ضعیف و مناسبات ِ طبقاتی ِ عقب مانده با اکثریت ِ جمعیت ِ روستایی و یا حاشیه نشین ِ شهرها آغاز می شود، به دلیل ِ همان کم توسعه یافته گی و عقب ماندگی ِ تاریخی ناگزیر رویکردی واپس گرا دارد و برای بقای خود به عملکردهایی توسل می جوید که در آن نه منافع و مطالبات طبقه ی کارگر که به لحاظ ِ کمیت و کیفیت ِ هستی ِ اجتماعی ِ خویش در وضعیتی قرار ندارد که قادر باشد با نیروی مادی و آگاهی اش هم مالکیت بر ابزار ِ تولید و هم مالکیت بر حاکمیت ِ بورژوایی و هم به ویژه هر نوع مالکیت بر حاکمیت را از کردوکارهای تولیدی مناسباتی جامعه ی انسانی براندازد، بلکه با تقدم قائل شدن و ارجحیت دادن به منافع و مصلحت ِ فرقه ای خود رویکردی را در پیش می گیرد که در آن جامعه و به خصوص طبقه ی کارگر را با جبر ِ سیاسی وادار می سازد به مناسبات ِ پدرشاهی ِ  او تن داده و خود را با این نوع سرمایه داری ِ ناهمساز با تکامل ِ تاریخی همساز و همراه سازد. راه ِ رشد ِ غیر سرمایه داری یا سرمایه داری ِ دولتی ِ لنین و لنینیست ها ضد ِ تکامل ِ قانونمند ِ جامعه ی در حال ِ رشد و مانع ِ رشد و تکامل ِ پرولتاریا، و در مقابل موجب ِ فربه شدن و قدرقدرتی ِ دارودسته  ای است که قدرت ِ سیاسی را با نام ِ پرولتاریا به زور ِ اسلحه و عوامفریبی غصب کرده و مانع ِ پیشروی ِ جامعه و طبقه ی کارگر به سمت ِ سوسیالیسم و کمونیسم می گردد.

لنین و لنینیست ها به روشی توطئه گرانه و درواقع راهزنانه به گنجینه ی تئوریک مارکس – انگلس دستبرد زده، تمام ِ مفاهیم ِ علمی و ماتریالیستی ِ این گنجینه را به نفع ِ خود مصادره و وارونه نموده و صد سال است همین مفاهیم ِ وارونه و جعلی را به عنوان ِ آموزش های واقعی ِ مارکس – انگلس تبلیغ و ترویج می کنند.

نخستین وارونه نمایی همان راه ِ رشد ِ غیر سرمایه داری و پریدن از روی یک دوران ِ تاریخی مهم و تاریخ ساز یعنی سرمایه داری و کردوکارهای تولیدی – مناسباتی ِ آن است که تنها راه ِ گذار ِ قانونمند به سوسیالیسم و کمونیسم است.

پی آمد ِ این وارونه نمایی، درک ِ ضد علمی، ضد ِ تاریخی و ضد ِ پرولتاریایی ِ آنان از انقلاب است. انقلاب از نظرگاه ِ راه ِ رشد ِ غیر سرمایه داری ِ آنان، چند کارکرد ِ ضد ِ کارگری دارد: اولن، انقلاب ِ اجتماعی نیست و کودتاست. ثانین، هدف ِ آن لغو ِ مالکیت ِ بورژوایی بر ابزار ِ تولید نیست، بلکه برقراری ِ مالکیت ِ انحصاری ِ فرقه ای – پدرسالار ِ خود بر این ابزار است. ثالثن و مهم تر از هر چیز هدف اش لغو ِ مالکیت بر حاکمیت که هدف ِ تاریخی پرولتاریاست نیست، بلکه تقویت هرچه بیش تر و استحکام بخشیدن به این نوع مالکیت و مادام العمر نمودن ِ آن در شکل ِ حاکمیت ِ نظامی پادگانی بلشویکی است.

صد سال تجربه ی عملی و همین مدت آموزش های نظری ِ حاکمیت های بلشویکی از لنین تا به امروز نشان داده این حاکمیت ها با در پیش گرفتن ِ سرمایه داری ِ دولتی ِ انحصاری رانتی و نظامی پادگانی که همه ی قدرت ِ سیاسی و منابع و منافع اقتصادی در اختیار ِ دارودسته ی فعال مایشاء حاکم ِ بلشویکی است، بیش ترین آسیب و زیان را به نیروهای مولده و به خصوص طبقه ی کارگر ِ کم رشد یافته ی در حال ِ رشد وارد می کنند.

در رژیم های لنینی بلشویکی بیش ترین فشار ِ اقتصادی و سیاسی به طبقه ی کارگر وارد می شود که باید هم جور ِ عقب ماندگی نیروهای مولده را بکشد، هم نیروی کار ِ خود را ارزان تر از آنچه در کشورهای پیشرفته معمول است به دولت ِ جبار ِ سرکوبگر بفروشد، هم در عین حال از حق ِ تشکل و اعتصاب و مطالبه ی خواست های صنفی – طبقاتی خود محروم شود. به طوری که می توان گفت این طبقه که در نظام ِ سرمایه داری ِ پیشرفته فقط زیر ِ جبر ِ اقتصادی قرار دارد در حاکمیت های بلشویکی هم زیر ِ جبر ِ شدید ِ اقتصادی و هم زیر جبر شدید سیاسی قرار دارد. دو جبری که ناشی از جباریت ِ حاکمیت ِ پدرشاهی ِ عقب مانده از دوران بلشویکی است.

خلاصه آنکه: سرمایه داری ِ دولتی را سوسیالیسم، استبداد فردی فرقه ای را دیکتاتوری ِ پرولتاریا، و فرمانفرمایی ِ پدرسالار – خلافتی ِ مادام العمر از نوع فرمانفرمایی ِ لنین و استالین را «دولت ِ تراز ِ نوین ِ پرولتاریایی» نامیدن معنا و هدفی جز فریبکاری و توجیه تراشی برای سرکوب ِ مخالفان ِ خود و مطالبات ِ طبقه ی کارگر ندارد. روشی که صد سال حاکمیت ِ بلشویکی آن را درعمل نشان داد و بدترین ضربه را به اعتبار ِ تاریخی ِ پرولتاریا، علمیت و حتمیت ِ ماتریالیسم ِ تاریخی و سوسیالیسم ِ علمی وارد کرده و نشان داد هیچ دشمنی جز لنینیسم در پوشش ِ دروغین ِ مارکسیسم قادر به اینهمه خلاف نمایی و خلافکاری نبوده و نخواهد بود.

کارگران ِ جهان! علیه دشمنان ِ آشکار و نهان متحد شوید!