از ظلمی که به اعضای نشریه گام میرود

اطلاعيه
April 27, 2019

از ظلمی که به اعضای نشریه گام میرود
در میانه پاییز 97 بود که پس از دستگیری اسماعیل بخشی و سپیده قلیان، خانه امیرحسیم محمدی فر و ساناز الله یاری، این زوج عضو هیات تحریریه نشریه گام نیز مورد هجوم عناصر امنیتی واقع شد و به دلیل عدم حضور در خانه تیرشان به سنگ خورد. ولیکن عسل محمدی عضو دیگر این نشریه دستگیر و پس از چند روز به شوش منتقل شد تا روند بازجویی هایش در آنجا پیگیری شود.
پس از حدود یک ماه دستگیرشدگان فوق آزاد شدند. لیکن متعاقب نامه اسماعیل بخشی به وزیر اطلاعات و طرح بحث شکنجه دستگیری های جدید کلید خورد. این بار نه تنها اسماعیل بخشی و سپیده قلیان دستگیر شدند، بلکه ساناز الله یاری و امیرحسین محمدی فر در روز اواسط دی 97 و به فاصله چند روز بعد امیر امیرقلی نیز دستگیر و به سلولهای بند 209 وزارت اطلاعات منتقل می شوند. امیر امیرقلی پس از چند روز به شوش منتقل می شود.
در این میان وزارت اطلاعات به دلیل قرارگیری در شرایط استیصال، دست به پخش مستند دروغ و تزویری زد به طراحی سوخته که در آن به طرز سراسیمه، برش های گوناگونی را به هم چسبانده و نمونه داری را رسم کرده بودند که قصدش بر این بود نشان دهد یک شبکه عجیب و غریب و هیولایی ای مسبب وقایع هفته تپه بوده و نه بی بصیرتی سیاست گذاران و طمع و آز و ددمنشی صاحبان واحد تولیدی.
طبق اخبار واصله، بازجویی این افراد حدود 4 هفته پس از دستگیریشان پایان یافته و پس از آن آنان منتظر روند دادرسی پرونده های خود بوده اند. بر طبق مفاد قانونی، متهم پس از پایان دوره بازجویی میبایست به قید وثیقه آزاد شود. لیکن اعضای دستگیر شده نشریه گام و نیز اسماعیل بخشی و سپیده قلیان (همانطور که وکیل آنها، فرزانه زیلابی، نیز متذکر شده) ماه به ماه تمدید بازداشت شده اند و مراجع صاحب قدرت از آزادی به قید وثیقه آنها جلوگیری میکنند.
با وجود تمام پیگیری های انجام شده از سوی خانواده های افراد فوق و با وجود تمام وعده وعیدهای بازپرسیهای زندان اوین، تاکنون هیچ اقدام مشخصی انجام نشده که هیچ، بلکه با ارسال پروندهای افراد دستگیر شده در شوش به تهران (طبق اظهارات خانم زیلابی) در روزهای پس از اتمام تعطیلات سال نو، فرد مسئول جدید نیز با این بهانه که باید پرونده ها را بخواند، در طی سه هفته گذشته از آزادی آنان جلوگیری به عمل می آورد.
مقامهای امنیتی و قضایی اکنون پس از حدود 4 ماه از طی شدن بازداشت ایشان باید تسریع پروندههای ایشان را در دست داشته باشند و نه سنگ اندازی با بهانه های واهی. آنان باید بدانند که عمل این افراد بازتاب خواسته های به حق کارگران از طرق مسالمت آمیز بوده است و مجرمان واقعی سیاست گذاران اقتصادی نظامند که با سیاست خصوصی سازی کارگران را به خاک سیاه می نشانند و نیز شیادانی همچون اسدبیگی که با ارزهای دولتی و بهره کشی از کارگران، فجایعی می آفرینند که تنها راه مقابله با ان همان کاری بود که کارگران هفت تپه کردند. آنان باید بدانند که برخورد با فعالین کارگری و افراد عدالت خواه نه تنها شرایط را بهتر نمی کند بلکه به اسدبیگی ها وقاحت بیشتری برای قانون شکنی و خون آشامی می دهد، چرا که وقتی آنان می بینند سیستم امنیتی و قضایی با وجود تمام بزه شان، پشتیبان آنهاست، جرات بیشتری می یابند.
در واقع آنان میخواهند با نگهداشتن افراد در بند به صورت طولانی مدت و عدم تعیین تکلیف آنان، فشار را روی آنان و خانواده هایشان تا آنجا بالا ببرند تا زین پس فریاد هر عدالت خواهی ای را در سینه ها خفه کنند و به جنبش کارگری بفهمانند که نتیجه جنبش شما همین خواهد بود. باشد که در آستانه یک می، روز کبیر جهانی کارگر، با فریاد زدن آزادی این افراد و سایر زندانی های کارگر و معلم و حامیانشان، گامی در جهت تسریع آزادی آنان برداریم و نقشه آنها را نقش بر آب کنیم.